نهایت سعادت هر فرد و جامعه ای دستیابی به حیات طیبه است که ظهوری از آن در دنیا و اساس آن در آخرت است. هرچند بهره گیری از عقل، علم و دانش آدمی می تواند او را در رسیدن به این حیات طیبه یاری رساند، لیکن کمال دستیابی به آن تنها در سایۀ عنایت الهی و بهره گیری از وجود پیامبران و ائمه معصومین(علیهم السلام) ممکن است، که از یک سو به فیض الهی ملحق اند و از سوی دیگر چراغ راه بندگان در مسیر دستیابی به حقیقت اند. نشانه های رسیدن به این حیات طیبه در هر جامعه در تمدن آن جامعه بروز می کند. تمدنی که به منزله شاکله ای از علم، فرهنگ، اخلاق، سیاست و دین داری در هر عصر و نسلی نتیجه تلاش عقلای هر قوم و ساری وجاری در بین مردم است.