کتاب ایمنوتراپی سرطان به بررسی تاریخچه، وضعیت حاضر و دورنمای آینده ایمنوتراپی سرطان می پردازد. خواننده می تواند با درک مکانیسم عملکرد سیستم ایمنی در جهت درمان سرطان، به ارزش و اعتبار این روش جدید درمانی پی ببرد.
امروزه ایمنوتراپی بعنوان چهارمین روش درمان سرطان شناخته شده و نقش آن روز به روز افزایش پیدا کرده و بنظر می رسد در آینده ای نزدیک انقلابی عظیم در زمینه بهبود سرطان به وقوع خواهد پیوست و این در حالی است که انواع دیگر روش های درمانی نظیر جراحی، شیمی درمانی و رادیوتراپی همچنان جایگاه خود را برای موفقیت ایمنوتراپی حفظ می نمایند.
ایمونوتراپی سرطان به هرگونه مداخله گفته می شود که سیستم ایمنی را وادار به حذف بدخیمی می کند. در ایمونوتراپی موفق پاسخ ضدسرطانی تولید می شود که این پاسخ سیستمیک، اختصاصی و قابل تحمل است و به محدودیت های اولیه در درمان های سنتی غلبه می کند. در مقاله مروری حاضر، روش های موثر بر سیستم ایمنی در درمان سرطان از جمله سرکوب سیستم ایمنی در ریز محیط تومور، واکسن های سرطانی و سلول های T تطبیقی درمانگر آورده شده است. درمان های دیگر ترکیبی و مولکولی افزون بر بررسی موفق ترین رویکردهای ایمونوتراپی سرطان، با کمک نانومواد حاصل شده است.
نانومواد به عنوان تعدیل کننده کارآمد و متنوع واکسیناسیون در درمان سرطان گسترش یافته است. به تازگی، گسترش واکسن های سرطانی بر روی واکسن های زیرگروه بوده است که شامل آنتی ژن های خالص شده توموری یا اپی توپ های آنتی ژنیک هستند. با این حال، واکسن های زیرواحد حلال کمابیش پاسخ های لنفوسیت T سیتوتوکسیک ضعیفی القا می کنند که استفاده از آن ها را در سرطان محدود می کند.