آنچه به شکل بارز باعث تفاوت بین متن روایی و غیر روایی می شود گفتن یا نگفتن داستان است. همان گونه که در هر متن روایی یک راوی وجود دارد، دستِ کم یک «روایت شنو» نیز وجود دارد.
از مهمترین عواملی که ویژگی های روایت شنو را تعیین می کند می توان به «سطح روایی»، «میزان مشارکت»، و «درجه ادراک پذیری» راوی اشاره کرد. در این پژوهش بر آنیم تا، علاوه بر معرفی نشانه های مستقیم و غیرمستقیم وجود «روایت شنو»، به تبیین دو گونه «روایت شنوِ» درون متنی و برون متنی نیز بپردازیم.
بنابراین، سؤالات اساسی ای که پیکرة پژوهش حاضر را تشکیل میدهد اینگونه مطرح میشود که تمایز متن روایی و غیرروایی چیست؟ نشانه های مستقیم و غیرمستقیم مبنی بر وجود روایت شنو در داستان چگونه نمود می یابد؟ و پرسشِ آخرِ پژوهش این است که منظور از روایت شنوِ درون متنی و برون متنی در یک متن چیست؟ نتایج پژوهش حاضر نشان می دهد روایت شنوِ درون متنی همان مخاطب تخیلی و روایت شنوِ برون متنیْ خوانندة ملموس است...
کنگره :
P۳۰۲/۷/م۳ف۴ ۱۳۹۷
شابک :
978-600-03-1736-2