کتاب مجموعه ادبی عاشقانه های سپید، سروده ها و داستان‌های کوتاه از نویسنده و شاعر جوان، محمد اسدی است. این مجموعه، تنها درباره‌ی دوست داشتن و دوست داشته شدن نگاشته نشده، بلکه با خواندن این کتاب، برخی تجربه‌های متفاوت و تامل برانگیز زیستی مثل آشنایی با مسائل فلسفه و یا حتی نمودهای اجتماعی با زبانی شاعرانه و عارفانه نیز نگاشته شده است.

از نظر او بعضی مفاهیم مثل عشق، جامعه، عرفان، احساسات، فلسفه و هرگونه آزمودگیِ زیست پذیر دیگر، همزاد با معنا باختگی است. او سعی کرده شکست ها و کامیابی های حاصل از این سرگذشت را اتفاقی نیک در نظر بگیرد و احساس خود از آنها را در این مجموعه با زبان ادبی و در عین حال ساده و روان به گونه ای نام آشنا برای افراد و گروه های اجتماعی بیان کند. بنظر میرسد هم در میان دلنوشته ها و هم در بخش داستان‌های کوتاه نگاهی زیبایی شناسانه به ابعاد مختلف زندگی حس می‌شود.

نویسنده این کتاب در بخشی از پیشگفتار کتاب این چنین می نویسد: به هنگام نوشتن کسی یا چیزی درون ما هست که می‌خواهد با ما سخن کند و ما را بیشتر بشناسد. این شاید به این معنا باشد که نوشتن چه در کلام شاعرانه و چه به‌عنوان زبان داستان نویسی و هر نوع زبان ادبی دیگر که می‌توان تعریف کرد، فراتر می‌رود. چرا که نوشتن از درون ما می آید، از میان تجربه های ما و اینکه در بین نگاه های ما از زندگی، نهشته ها و نکته های برجسته ای وجود دارد که ارزش نوشتن آن را دارد.