کتاب زنی در قاب آیینه pdf

کتاب زنی در قاب آیینه که شامل پنج داستان از مجموعه ی بیست و دو داستان کوتاه ویرجینیا وولف، بیانگر دلبستگی و اعتقاد وولف به ضمیر ناخودآگاه و یا به تعبیری جریان سیال ذهن است. زنی در قاب آیینه همچنین برندۀ جایزۀ فمینا شده است.

تخیل در داستان های کتاب زنی در قاب آیینه (The Lady In The Looking Glass) حضوری پررنگ دارد؛ تخیلی که به وضوح برای وولف نقشی اساسی داشته است. چنان که در خاطرات اش می نویسد: «اگر بارقه ی تخیل و دلبستگی به کتاب نبود، من زنی کاملا عادی بودم. » زنی که شاید بتوان گفت نوشتن دلیل زنده ماندن اش بود. «اکنون می توانم بنویسم، بنویسم و بنویسم. شادی ناب در جهان همین است.» داستان های کوتاه وولف نماینده ی بارز جریان سیال هوشیاری و خودآگاه و زندگی درونی هستی اند. زبانی که وولف در داستان های کوتاه اش به کار می برد بسیار شاعرانه است.

آدلاین ویرجینیا وولف (Adeline Virginia Woolf) بانوی رمان نویس، مقاله نویس، ناشر، منتقد و فمینیست انگلیسی بود که آثار برجسته ای چون خانم دالووی ۱۹۲۵، به سوی فانوس دریایی ۱۹۲۷ و اتاقی از آن خود 1929 را به رشته تحریر درآورده است.

ویرجینیا وولف نویسنده رمان های تجربی است که سعی در تشریح واقعیت های درونی انسان دارد. نظرات فمینیستی وی که از روح حساس و انتقادی او سرچشمه گرفته، در دهه ششم قرن بیستم تحولی در نظریات جنبش زنان پدیدآورد. وی در نگارش از سبک سیال ذهن بهره گرفته است.

در بخشی از کتاب زنی در قاب آیینه می خوانیم:

آدم ها نباید در اتاق هایشان آینه آویزان کنند؛ همان طور که نباید دفترچه ی حساب و یادداشت های شان را در اتاق به حال خود رها کنند که کارهای پنهانی شان را افشا کند. در آن روز تابستانی و گرم، آینه یی ایتالیایی بیرون از سالن پذیرایی آویزان بود. نمی توانستی به آن نگاه نکنی. از آن تهِ کاناپه ی سالن می شد بازتاب میز مرمر جلویی و باغی را که دنباله اش از دو طرف کشیده شده بود، در آن ببینی؛ حتی مسیر طولانی سبزه ها که بین انبوهی از گل ها ی ساقه بلند پیش افتاده بود و زاویه ی طلایی آینه که تصویر آن ها را قطع می کرد، دیده می شد. این ها همه تصادفی بود.