“Ҳар кас, ки нафси худро поку тазкия кардааст, растагор шуда ва он кас, ки нафси худро бо маъсияту гуноҳ олуда сохатааст, ноумеду маҳрум гаштааст”.
Ҳеҷ меросе дар Ислом гаронқадртар аз адабу тарбияи саҳеҳ нест, тамоюлоти нафси аммораи инсон ба сӯи бадиҳову палидиҳост ва доиман ӯро ба фасоду зиштиҳо даъват менамояд. Бинобар ин, таклифи инсонӣ ва динии ӯ талаб дорад, ки худро ба ҳусни амал ва рафтору кирдори шоиста вазифадор созад ва худро тарбият кунад.
کنگره :
BP253/4/م8پ404953 1388