اصول و شیوه های تربیت توحیدی کودکان

معرفی کتاب اصول و شیوه‌های تربیت توحیدی کودکان

یکی از وظایف والدین و مربیان درباره‌ی کودکان، پرورش توحیدی آنان است. تربیت توحیدی به معنای آموزش و ارتباط دادن کودکان با خداوند، جوهره و روح تربیت دینی به شمار می‌رود.
امروز در کنار خانواده‌ها، مربیان و معلمان و نیز روحانیان زیادی در جامعه‌ی اسلامی هستند که دغدغه‌ی تربیت دینی، ایمانی و توحیدیِ کودکان و نوجوانان را دارند. این عزیزان پرسش‌های مشترکی دارند از قبیل اینکه:
1. فرزندپروری توحیدی چیست و چه فوایدی برای کودک در زندگی دارد؟
2. آیا فرزندپروری توحیدی ممکن و شدنی است؟
3. چگونه و بر اساس چه اصولی می‌توان نهال ایمان را در سرزمین پاک کودکان، آبیاری و شکوفا کرد؟
4. چه چیزهایی موجب علاقمندی و ترغیب کودکان به خدا و مفاهیم دینی می‌شود؟
5. حقیقت خداوند و صفات خدا از قبیل علم، قدرت و حکمت را چگونه به کودکان معرفی کنیم؟
6. سؤالات دینی و خداشناسی کودکان را چگونه و با چه روشی پاسخ دهیم؟
7. نحوه‌ی رویارویی و برخورد ما با سوالات کودکان چگونه باشد؟ کتاب اصول و شیوه‌های تربیت توحیدی کودکان، اثر مسلم گریوانی؛ با این دغدغه و با هدف تبیین مسأله‌های یاد شده به نگارش درآمده است. چینش این کتاب بر اساس پرسش‌های مذکور دسته‌بندی شده، به این صورت که هر دو پرسش را در یک بخش جانمایی کرده است:
•بخش اول: مطالبی درباره‌ی چیستی و چرایی فرزندپروری توحیدی کودکان
•بخش دوم: اصول و شیوه‌های پرورش توحیدی کودکان
•بخش سوم: اصول و شیوه‌های آموزش توحید به کودکان
•بخش چهارم: اصول و شیوه‌های پاسخ به سؤالات توحیدی کودکان
مقصود از اصول، مجموعه‌ی بایدها و نبایدها و راه کارهایی است که مخاطبان را به هدف تربیتی می‌رساند. البته این اصول، مبتنی بر متون دینی و اصول مسلم روان‌شناسی رشد که منطبق با معارف تربیتی دین بوده است. تفاوت اصول با شیوه و راه‌کارها در این است که در اصول نکاتی گفته می‌شود که حکم کلید را دارد و با آن می‌توان ده مساله و گره را گشود و حل کرد.

گزیده کتاب اصول و شیوه‌های تربیت توحیدی کودکان

فصل هفتم. اصل انس و ارتباط دادن کودک با خدا
انسان در زندگی خود نیازهای فراوانی دارد: نیاز به همراهی، حمایت، تکیه کردن، همدلی، هم‌صحبتی، کمک کردن، محبّت و انس. مراد از ارتباط با خدا این است که خداوند می‌تواند این نیازهای انسان را تامین کند. پس اگر انسان نیازی داشته باشد باید آن را از خدا بخواهد؛ اگر مشکلی دارد حل آن را از او طلب کند. به عبارت دیگر، ارتباط با خدا بدین معنا است که انسان تنها به خدا امیدوار باشد و در میدان حوادث نیز تنها بر خدا تکیه کند. دعا، مناجات و ذکر، جلوه‌های این ارتباط هستند؛ کسی که در باطن و ضمیر خودش تنها خدا را حلال مشکلات و پشتیبان خود بداند، با زبان نیز خدا را می‌خواند و با او مناجات می‌کند و در هر حال به یاد او و شکرگذار نعمت‌های او است.
مطالعۀ سیرۀ معصومان(ع) نشان می‌دهد که آنان در هر فرصتی سعی داشتند متربی را با خدا مرتبط کنند و این ارتباط را تقویت نمایند. ایشان در موارد متعددی کودکان و بزرگ‌سالان را به دعا کردن توصیه و امر کرده‌اند.
علاوه بر این، معصومان(ع) اگر در جایی احساس می‌کردند ارتباط یک فرد با خدا در حال سست شدن است، سعی می‌کردند آن ارتباط را تقویت کنند و مانع ناامیدی وی از خدا شوند.