کتاب دختران ایران اولین جلد از مجموعه «روایت زن ایرانی» به قلم جمعی از نویسندگان و به کوشش مجموعه «خانه هم‌بازی» از سوی انتشارات راه یار چاپ و روانه بازار نشر شده است.

اولین و مهم‏ترین مؤلفه پیشرفت هر ملتی انسان است؛ همان سرمایه‏‌ای که آگاهی‏‌ها، آرمان‏‌ها و انگیزه‌هایش، او را به‏ سویی می‏‌کشاند که دانش، توانایی، هنر و ذوق خود را برای پیشرفت دسته‏‌جمعی امتی خرج ‏کند. تاریخ سرزمین ایران پر از انسان‏‌هایی است که در عرصه‌های مختلف اندیشه و علم، مبارزه سیاسی، هنر، نویسندگی، شاعری، خدمت‌‏رسانی و اصلاح اجتماعی، تعلیم و تربیت، رسانه، ورزش، کارگری، کارآفرینی، قانون‏‌گذاری، حکمرانی و مطالبه‏‌گری در قلمرو روستا و شهر و چه‌‏بسا فراتر از مرز‌های جغرافیایی ایران عزیز، تلاش کرده و خودشان را بسط داده‏‌اند؛ انسان‏‌هایی که نقش و رسالت انسانی خود را فراتر از عادت‏‌ها و روزمرگی‏‌ها و فردیت‏‌ها درک کرده‌‏اند و همین ادراک، آن‌ها را با آدم‏‌های اطرافشان متفاوت کرده‌ ‏است.

انسان‏‌هایی که قرار ندارند و آن‏‌قدر که در توانشان هست و آن‏گونه که موقعیت‌شان اقتضا می‏‌کند، به فکر حرکت هستند و این حرکت آگاهانه و دردمندانه، خود باعث گشایش‏‌های بعدی شده‌‏ است؛ آدم‌‏هایی که به برکت این دغدغه، در وادی تعالی خویش و خویشاوندان نیز حرکت ایجاد کرده‌‏اند. این انسان‏‌ها را کجا می‏‌توان یافت؟ دنبال جای خاصی نباید بود. کافی است سری بچرخانیم. در محله، شهر و روستایمان، میان زنان و مردان این سرزمین، بسیاری از این انسان‌‏ها را بار‌ها دیده‏‌ایم و به ‏راحتی از کنارشان گذشته‌‏ایم، خصوصاً از کنار زنانشان.

در مجموعه «روایت زن ایرانی» سعی شده ‏‌است از میان زنانی که در تاریخ معاصر ایران عزیز تاکنون کمتر دیده و شناخته شده‌‏اند، برخی را به ‏صورت داستانی روایت کنیم. این زنان عملشان لزوماً شبیه هم نیست و هر کدام کاری انجام می‏‌دهند، اما یک روح گرم و گیرا، همه آن‌ها را شبیه هم کرده است. در وجود هر یک از این زنان، شمعی است که از اسارت رکود، جهل، سرگردانی و سرگرمی رهایی یافته و روشن شده و خود می‏‌تواند شمع‌‏های خاموش دیگر را روشن کند. زنانی روشن و روشنایی‏‌بخش و مثال‌‏زدنی برای زنان و مردان.

کتاب دختران ایران، جلد اول از مجموعه «روایت زن ایرانی» است که به بازنمایی زندگی زنان تاریخ‏‌سازی که هر کدام به ‏نحوی در رشد و پیشرفت این مرز و بوم مؤثر بوده‏‌اند، پرداخته‌ است. فاطمه خطیب، فعال صلح، عضو اتحادیه بین‌المللی امت‌واحده و استاد فیزیک؛ نیره عابدین‏‌زاده، قاضی، معاون دادستان عمومی و انقلاب مرکز خراسان رضوی؛ هاشمیه متقیان، ورزشکار دو و میدانی و قهرمان پارالمپیک؛ سپیده کاشانی، شاعر، نصرت‌‏بیگم امین، اولین بانوی مجتهده ایرانی؛ زهرا عجمیان، خواهر شهید روح‌الله عجمیان؛ مرضیه حدیدچی، اولین فرمانده سپاه و نماینده مجلس از جمله بانوانی هستند که در این کتاب، معرفی و روایت شده‌اند.

گزیده کتاب دختران ایران

ماجرای کلارا و بچه‌هایش بیش‌تر به قصه‌ها شبیه است تا واقعیت. شَمیلا پیام داده ‌بود: «بچه‌های این‌جا نیازهای اساسی زندگی را ندارند؛ نه غذای درست، نه لباس، نه جای خواب و نه هیچ چیز دیگر.» اما هرشب قبل از خواب، رو به خدا می‌ایستند، دست بالا می‌گیرند و بابت نعمت‌ها و مهربانی‌هایش شکر می‌کنند و شعر توحید می‌خوانند: «لا‌اله الاالله، لااله الاالله.»

شاید شَمیلا از صفحۀ «رنگ زیتون» به ما رسیده‌ بود یا از طرح تبسمی که مدتی بود راهش انداخته‌ بودم. چه فرقی می‌کرد؟ مهم این بود که پیامش رسیده ‌بود و تا صبح صداهای ظریف و به‌هم تابیدۀ بچه‌ها توی گوشم تکرار شد. هزاربار از خودم پرسیدم: «فاطمه! تو چه‌قدر باور داری که باید خدا را بابت کوچک‌ترین داشته‌ها شکر کنی؟ اصلاً شکر کردن بلدی؟» جوابش را نمی‌دانستم! ندانستن هم عیب نیست، اولین قدم پیدا کردن راه است. همان شب صدبار فیلمی را که شَمیلا فرستاده ‌بود، دیدم.

چندتا بچۀ قد و نیم‌قد، سرها را داده بودند بین دست‌های کوچکشان که به سجاده می‌ماند و کلمات دعا را زمزمه می‌کردند. فردای آن شب طولانی، وقتی تیغۀ نازک و اُخرایی آفتاب افتاده بود روی دیوار اتاقم، به بچه‌های «امت واحده» پیام دادم می‌خواهم بروم آفریقا. همین‌قدر غیرمنتظره! گفتم هم می‌روم یتیم‌خانه کلارا، هم اردوگاه آوارگان داداب. بیش از این‌که آن‌ها به من نیاز داشته باشند من به آن‌ها نیاز داشتم...