کتاب منِ تنهای من اثر زهره حسینی، مجموعهای از اشعار معاصر فارسی است که به تاملات عمیق شاعر درونی و تلاشهای فردی و درونی برای مواجهه با چالشهای زندگی میپردازد. این اثر، شامل اشعاری با لحن صمیمی و در عین حال فلسفی است که هر قطعه آن، دربردارنده احساسات و تجربیات منحصر به فرد شاعر است.
در این مجموعه، شاعر با استفاده از زبان و تصاویری ساده و ملموس، از دنیای درونی خود سخن میگوید و عواطفی چون تنهایی، ناامیدی، خشم، آرزو، و امید را بهتصویر میکشد. او در هر شعر، با درون خود گفتوگو میکند و لحظات آرامش و اندوه، شکست و پیروزی، و امید به بازسازی دوباره را بازتاب میدهد. حسینی در اشعارش به بررسی عمیق خودشناسی و ارتباط با دنیای اطراف پرداخته و از تجارب تلخ و شیرین خود در زندگی، بستر الهام و خلاقیت ساخته است.
سالها دویدم
یک نفس، بدون توقف
گویی مسابقه بود، مسابقه دو
هرکس نوار قرمز را رد میکرد، برنده میشد
باید برنده میشدم
اما هیچگاه به نوار قرمز نرسیدم
هرچه سریعتر میدویدم نوار دورتر میشد
انگار قانون مسابقه این بود،
هرچه سریعتر بدوی، دورتر شود
پایم در گودال رفت
یکباره نگاهم به آسمان افتاد