کتاب منِ تنهای من اثر زهره حسینی، مجموعه‌ای از اشعار معاصر فارسی است که به تاملات عمیق شاعر درونی و تلاش‌های فردی و درونی برای مواجهه با چالش‌های زندگی می‌پردازد. این اثر، شامل اشعاری با لحن صمیمی و در عین حال فلسفی است که هر قطعه آن، دربردارنده احساسات و تجربیات منحصر به فرد شاعر است.

در این مجموعه، شاعر با استفاده از زبان و تصاویری ساده و ملموس، از دنیای درونی خود سخن می‌گوید و عواطفی چون تنهایی، ناامیدی، خشم، آرزو، و امید را به‌تصویر می‌کشد. او در هر شعر، با درون خود گفت‌وگو می‌کند و لحظات آرامش و اندوه، شکست و پیروزی، و امید به بازسازی دوباره را بازتاب می‌دهد. حسینی در اشعارش به بررسی عمیق خودشناسی و ارتباط با دنیای اطراف پرداخته و از تجارب تلخ و شیرین خود در زندگی، بستر الهام و خلاقیت ساخته است.