کتاب آنچه در مدرسه یاد نگرفته اید از آلن دو باتن فیلسوف و مجری تلویزیون (نویسنده کتاب) و ترجمه علیرضا نظری انامق توسط انتشارات اندیشه آگاه منتشر شده است.

این کتاب به تعریف تاثیر و فایده آموزش و پرورش، چرا در مدرسه به موضوعات مهم نپرداخته ایم و هر آنچه در مدرسه یاد نگرفته ایم می‌پردازد.

درباره کتاب آنچه در مدرسه یاد نگرفته اید

دنیای مدرن به آموزش‌ و پرورش توجه خاصی دارد. در تاریخ بشریت هرگز سابقه نداشته است که این همه منابع و انرژی برای رشد و پرورش ذهن نسل بعدی انسان اختصاص داده شود.

اما چرا در طول آن همه ساعتی که در مدرسه سپری کردیم هیچ صحبتی درباره موضوعات اساسی‌تر انجام نمی‌شد؟ موضوعاتی که برای داشتن یک زندگی آبرومندانه به آن‌ها نیاز داریم. چطور در مدرسه برای موضوعاتی مانند معادلات دیفرانسیل و انتگرال، فرسایش لایه‌های یخچال‌ها، سیاست ایالت‌های بورگوندی در سده 1400 میلادی، تفسیر شعر امیلی دیکنسون و معادلات مثلثاتی زمان زیادی صرف می‌شد اما برای طیف وسیعی از موضوعات و مسائلی که می‌توانستند به رشد ما کمک کنند زمان بسیار کمی اختصاص داده می‌شد؟ چرا در مدرسه هیچ‌کس به این موضوعات مهم حتی اشاره کوتاهی هم نکرد؟ حتما این مسائل روزی دغدغه فکری شما هم بوده است.
آلن دوباتن در این کتاب سعی دارد این مساله را حل کند.

کتاب آنچه در مدرسه یاد نگرفته اید

چه کسانی باید کتاب آنچه در مدرسه یاد نگرفته‌اید را بخوانند؟

این کتاب تنها برای دانش‌آموزان نیست که باید آن را بخوانند بلکه افرادی که مراحل تحصیل خود را پشت سرگذاشته اند نیز می‌توانند اطلاعات زیادی را از این کتاب بدست آورند.

بخشی از متن کتاب آنچه در مدرسه یاد نگرفته اید

اکثر ما استعداد فوق‌العاده‌ای در متنفر بودن از خود داریم. اگر با یک غریبه همان‌گونه رفتار کنیم که با خودمان رفتار می‌کنیم، امکان دارد به جرم خشونت دستگیر شویم. مدام وضعیت کنونی‌‌مان را با وضعیتی که باید باشد مقایسه می‌‌کنیم و اینکه هنوز نتوانسته‌‌ایم به وضعیت ایده‌‌آل‌مان برسیم خود را سرزنش می‌‌کنیم. دائماً اشتباهاتی که در زندگی مرتکب شده‌‌ایم، افرادی که ناراحتشان کردیم و چیزهای شرم‌‌آوری که گفته‌‌ایم را به یادمان می‌‌آوریم و از خودمان ناامید می‌‌شویم.

شاید اندکی خود انتقادی بتواند در برخی مواقع ابزار ارزشمندی باشد. سیستم آموزشی به ما می‌آموزد که خیلی سریع از خودمان راضی نباشیم و کاستی‌‌های خود را بررسی کنیم. ما در مدرسه یاد می‌‌گیریم که نسبت به بازخوردهای دیگران مقاومت نداشته باشیم و برای بهبود اشتباهات خود تلاش کنیم. به‌تدریج به‌قدری در این فرآیند افراط می‌‌کنیم که از روش‌‌های بسیار آسیب زا نیز استفاده می‌‌کنیم. به‌شدت به خود انتقادی افراطی و خود تخریبی دست می‌‌زنیم. هیچ‌یک از این روش‌‌ها چیزی عاید ما نمی‌‌کند و درنهایت نیز باعث کاهش اعتمادبه نفس و عملکرد ضعیف در جامعه می‌‌شود.