کتاب فارسی عمومی ویژه دانشگاه ها pdf

معرفی کتاب نگاری نو

کتاب نگاری نو تجربه ای است تازه که می‌کوشد به یاری ادبیات سنتی و معاصر، در راه تلطیف روح و ذهن جوانان این مرز و بوم گامی بردارد. این کتاب، اثری دانشگاهی است که به منظور تدریس در واحد فارسی عمومی، تالیف شده است.

در این کتاب سعی کرده ایم که با رویکردی تازه، طیف بیشتری از مخاطبان را با خود همراه کنیم تا این درس از یک زنگ تفریح یا واحدی برای افزایش معدل به درسی مهم و اساسی تبدیل شود و موجب لذت روحی و آرامش فکری مخاطبان باشد. مطالبی که در این کتاب بررسی شده است عبارت اند از: توجه به اهمیت خط و زبان فارسی، نگاهی ویژه به ادبیات پایداری و آیینی، نگاهی به ادبیات کودک، ادبیات عامیانه و شفاهی، توجه به حضور بانوان شاعر و نویسنده، بهره گیری از تصویر که دانشجویان را برای مطالعه علاقمند تر و کنجکاو تر می کند، توجه به فعال کردن دانشجویان در کلاس درس و بخش ویژه ای با عنوان با شاعران امروز با هدف آشنا سازی دانشجویان با فضای شعر امروز.

گزیده کتاب نگاری نو

نمایشنامه، نوشته ای است که برای اجرا تنظیم می شود. بهره گیری از عواملی مانند طراحی، موسیقی، رقص ، شعر و روایت در نمایش، گونه های مختلف این هنر را پدید آورده است. در آغاز، نمایشنامه ها صورتی منظوم داشته اند، ولی رفته رفته، نمایشنامه های منثور نیز رواج یافته است. پیشینه ی ادب نمایشی در غرب به جشن ها و آیین های مذهبی یونان باز می گردد که از سده ششم قبل از میلاد، شکل نمایشی به خود گرفت. در آغاز دوران مسیحیت، کلیسا محل اجرای نمایشهای مذهبی بود. پس از گذشت چند قرن نمایش نویسان برای رسیدن به هویت مستقل، کوشیدند از مناسک و آیین های مذهبی دوری گزینند. به این ترتیب، نمایش برای جلب مخاطبان بیشتر به بیرون از کلیسا گام نهاد و زبان آن از لاتین به زبان بومی مردم هر منطقه تغییر یافت.

این کار، خشم روحانیان مسیحی را برانگیخت. در نتیجه، آن ها کشیشان و مردم مذهبی را از تماشای نمایش منع کردند. به این ترتیب، زمینه برای تغییر فرم و محتوای آثار نمایشی فراهم آمد. ریشه ی هنر نمایش در ایران به زمان های کهن بازمی گردد. مورخان یونانی و رومی مانند پلوتارک، گزنفون و هرودوت در قدیم ترین متون تاریخی به هنر نمایش در ایران اشاره کرده اند. در ایران نیز اشکال کهن نمایش، ریشه در مذهب داشته است. کهن ترین آن ها مراسمی بوده که در آن، مغ ها سرودهای اوستا را همراه با رقص های دسته جمعی می خوانده اند. مغ کشی، کین سیاوش (که برای سوگواری او هر سال در نواحی شمال شرقی ایران اجرا می‌شده و تا سده چهارم ه.ق اجرای آن رایج بوده است)، کین ایرج، مویه زال، میر نوروزی و انواع نمایشهای سنتی مانند معرکه گیری، نقّالی، تعزیه و روحوضی از دیگر نمونه های نمایش در ایران قدیم است.