کتاب طنز چهار، با تیم شناخته شده سیدعبدالجواد موسوی در مقام گردآورنده منتشر شده است. ابوالفضل حری، محمد باقر انصاری، محمدعلی علومی، رویا صدر، محسن حکیم و کیومرث منشی زاده، مقالاتی در این کتاب نوشته اند و مطالبی از رابرت اس.گال و پرسیوال اورت ترجمه و منتشر شده است. آسیب شناسی واژگان طنز، نخستین مقاله این کتاب است. ابوالفضل حری، کوشیده با کنکاشی در فرهنگ های فارسی پیرامون واژگانی که وجه مشترک همه آنها عنصر خنده و شوخ طبعی است، مطلب شایسته ای آماده و منتشر کند. او با کنار هم قرار دادن معانی واژگان حوزه طنز از فرهنگنامه ها و لغت نامه های معتبر فارسی، تفاوت و تقارن این واژگان را آشکار کرده است.
ساختار و ماهیت نمایش های شادی آور ایرانی، مبحثی است که محمدباقر انصاری در کتاب «نمایش روحوضی؛ زمینه، زمانه و عناصر خنده ساز» نیز دنبال کرده است. او ابتدا ریشه ها و پیشینه های شادی و شادمانی را در کلام ائمه معصومین (ع) جست وجو می کند و سپس با بیان گونه ها و نمونه های نمایش شادی آور از نوع ایرانی، مخاطب را با انواع این نمایش ها که سابق بر این در قهوه خانه ها، جشن ها، مهمانی ها و مجامع عمومی اجرا می شد آشنا می سازد. شهرزاد طناز و نگاهی به انواع طنز و کارکردهای آن در بعضی از داستان های هزار و یک شب، عنوان مقاله محمدعلی علومی است و در ادامه این کتاب، رؤیا صدر، مقاله ای با موضوع «طنز در نشریات دانشجویی» نوشته است.
در دهخدا، طنز به معنای فسوس کردن، فسوس/ افسوس داشتن، برکسی خندیدن، عیب کردن، طعنه، سخریه و سخن به رموز گفتن آمده است. واژه طنز معادل واژه لاتینsatire است و آن به معنای ظرفی پر از میوههای متنوع است. دکتر قهرمان شیری (شیری، 42 (مینویسد: طنز به تمام آثاری اطلاق می شود که در آنها با استفاده از انواع فنون رایج ادبی، معایب و مفاسداجتماعی به طعن و تمسخر گرفته شود. در طنز برخلاف کمدی که غایت وهدف آن خنده است، خندیدن وسیله ای برای بیان مطالب است.