کتاب درآمدی بر زبان بلخی در چهار بخش به بررسی زبان بلخی که از زبانهای ایرانی میانه شرقی بود، میپردازد و نشان میدهد که این زبان برای چند سده در میان ساکنان مناطق شمالی افغانستان رواج داشته است.
سرزمین کهنسال بلخ در شمال افغانستان واقع است و از آن هم در اوستا و هم در کتیبۀ داریوش در بیستون یاد شده است. بلخ در پی حملۀ اسکندر مقدونی به مدت دویست سال در زمرۀ مناطق یونانینشین درآمد. به نظر میرسد که در طول این مدت تمدن هلنی و نیز استفاده از زبان و خط یونانی در کنار زبان محلی بلخی در آن رواج یافته است.
سرزمین بلخ از اواسط سدۀ دوم پیش از میلاد به تصرف قبایل یوئهجی یا تخاریان درآمد و از آن پس به نام آن ها «تخارستان» نامیده شد. کوشانیان یکی از همین قبایل بودند که از اوایل دورۀ مسیحی به قدرت رسیدند و به گسترش متصرفات خود پرداختند تا سرانجام امپراتوری کوشانی را برپا کردند.
این امپراتوری که در حدود یک سده دوام یافت، در دوران قدرت بخش قابل توجهی از آسیای مرکزی تا شمال هندوستان را دربرمیگرفت. در این دوران زبان بلخی به عنوان زبان رسمی جایگزین زبان یونانی شد؛ اما استفاده از خط یونانی در کنار خطوط دیگر از جمله خط بلخی و خروشتی به ویژه در اوایل حکومت کوشانیان ادامه یافت. زبان بلخی با وجود دو سدۀ تسلط اسکندر مقدونی و جانشینان او بر این سرزمین هیچگاه از رونق نیفتاد.
نظر دیگران //= $contentName ?>
عالی بود ممنون فرا کتاب...