کتاب تمنای کمال pdf

معرفی کتاب تمنای کمال 

کتاب تمنای کمال نوشته جناب آقای محمدجواد حاج علی اکبری، شرح دعای مکارم الاخلاق صحیفه سجادیه است که تبیینی واضح از فلسفه‌ ی بعثت پیامبر اعظم(ص) است و حد اعلای مقام والای انسانی را نمایان می کند. 

صحیفه ی سجادیه مانند بوستانی است که در آن از همه نهال ها و گل ها و شکوفه های بندگی یافت می شود. برای همه حالات و لحظات و برای اقشار و اصناف  متنوع بندگان و برای همه جا و همیشه زندگی، مومن سالک را میهمان خوان پر  نعمتش می کند. صحیفه ی سجادیه، مکتب انسان سازی و مدرسه ی تربیت و کتاب  شفای روح و جان و نقشه ی سعادت و خوشبختی زندگی انسان تا همیشه ی تاریخ  است. با همین ادعیه نورانی بود که حضرت سیدالساجدین(ع) پرده های غفلت و نا آگاهی را کنار زد و زنگارهای ظلم و ستم و غفلت را زدود و دلها و  مردم را آماده پذیرش معارف امام باقر (ع) و امام صادق (ع) ساخت و پر واضح  است که این کتاب دارالشفایی جاودانه برای همیشه زندگی انسان است. چرا که  زبان آن زبان فطرت، جوهره ی آن عرض فقر و نیاز و ثمره ی آن آرامش، در پرتو  بندگی است. 

دعای مکارم الاخلاق که بیستمین دعا از ادعیه پنجاه و چهارگانه این کتاب  بزرگ و قدرناشناخته است، گوهری درخشان از دریای صحیفه سجادیه است که از جان پاک و زبان مطهر آن دردانه ی عبودیت تراوش کرده است.

گزیده کتاب تمنای کمال 

برداشت مردم از دعا متفاوت است. عدّه‌ای دعا را اسباب گره‌گشایی می‌دانند و زمانی با خدا سخن می‌گویند و او را می‌خوانند که اسباب ظاهری، گره از کار فروبسته آن‌ها نگشاید. دستشان از همه جا کوتاه که شد و از همه جا مأیوس شدند؛ ندای الله الله‌شان به اوج فلک می‌رسد. اگرچه خدای متعال این دعا را نیز می‌شنود و پاسخ می‌گوید؛ اما چنین برداشتی از دعا، بسیار اشتباه است. این گونه نیایش، خلافِ ادب بندگی است و با فلسفه دعا بسیار فاصله دارد.

گروهی دیگر، دعا را سببی در کنار اسباب ظاهری می‌دانند. در برنامه‌های روزمرة؛ اقتصادی، سیاسی، خانوادگی، فرهنگی و علمی از اسباب ظاهری مدد می‌جویند، در عین حال دعا را نیز فراموش نمی‌کنند. در این دیدگاه، دعا سببی هم عرض سبب‌های دیگر است. نیایش‌گر سعی می‌کند هنگام شروع هر کاری ضمن استفاده از همه‌ی ابزارها، پروردگار متعال و مهربان را نیز یاد کند و از او مدد بگیرد. هر چیز بهانه‌ای است تا خواسته‌های بزرگ و کوچک خویش را از خالق هستی بخواهد.

اما در مکتب اولیای خدا، دعا بالاتر از یک سبب و ارزشمندتر از یک ابزار است؛ نه سببی پس از فنای اسباب و نه ابزاری در کنار سایر ابزار؛ بلکه دعا خود یک مقصد است. دعا در کلمات اولیای خدا یکی از باشکوه‌ترین مقاصدی است که پیش روی انسان سالک قرار می‌گیرد. دعا در مکتب اولیای الهی و سالکانِ مسیرِ کمال، یک مقصد بزرگ است. دعا در نگاه آنان بهانه‌ای برای رفع حاجت و نیاز نیست؛ بلکه همه چیز، بهانه‌ای برای نیایش و آغاز انس و دوستی با خدا است.