تاریخ اسلام فراز و فرودهای بسیاری داشته است و در این مسیر پُر رمز و راز، فرقه‌‌ها و گروه‌‌های بسیاری بوده‌‌اند که نسبت به این دین مبین اظهار عداوت و کینه ورزیده‌اند و در صدد نابودی یا انحراف آن برآمده‌‌اند. در میان همۀ این خصومت‌‌ها، قرآن کریم نسبت به عداوت و دشمنی یک گروه خاص بیشترین هشدار را داده است:(لَتَجِدَنَّ أَشَدَّ النَّاس عَدَاوَةً لِلَّذینَ آمَنُوا الْیَهُودَ وَالَّذینَ أَشْرَکُوا...) بی‌‌تردید خواهی دانست که بیشترین عداوت نسبت به مؤمنان را یهود و مشرکان دارند.

از سوی دیگر بستر نزول این آیۀ شریفه — یعنی زمان و مکان نزول آن — صدر اسلام و شبه‌جزیرۀ حجاز بوده است و به لحاظ مبانی تفسیری، لزوماً آیات شریفۀ قرآن — به‌جز مواردی که از آینده خبر می‌‌دهد — باید در زمان نزول، مصداق معین داشته باشد تا برای مخاطبان آن عصر قابل فهم باشد. حال اگر ما تاریخ صدر اسلام را از زاویۀ دشمنی یهود و با ملاحظۀ این نکته که شدت عداوت آن‌ها در چه ترازی بوده مطالعه نماییم، شاید نتوانیم مصداق روشنی برای این آیۀ شریفه پیدا کنیم؛ چراکه گزاره‌‌های تاریخی آدرس دقیقی به ما نمی‌‌دهند. حتی در بسیاری از عملیات‌‌های پیامبر عظیم‌‌الشأن اسلام علیه ایشان، برخی از تاریخ‌‌نگاران، شروع‌کننده جنگ را مسلمین دانسته‌‌اند و از سیاق تاریخ برمی‌‌آید یهودیان تنها به دفاع از خود می‌‌پرداخته‌‌اند.

دیویی :

297/973

کتابشناسی ملی :

7503787

شابک :

978-622-2850-20-3

سال نشر :

1399

صفحات کتاب :

112

کنگره :

BP27/3