نوشته ی حمیدرضا کریمی، مهرداد حیدری زوله و علی باقری، به بررسی تأثیر نماز در شکل گیری زندگی اجتماعی و فردی افراد می پردازد. بر همه جوانان معزز و مکرم، معرفت به این نکته لازم می باشد که در دین مبین اسلام، نماز لبیک همه ی ذاکران، عمل آزادگان، طواف عارفان، میقات کعبه ی عاشقان، سعی و صفای پاک دلان، پرواز بیدار دلان، مقصد سالکان، داروی دل های مجروح، شفای قلب های محزون و تسکین دل های مفتون است.

نماز همچون گلی خوش عطر در بوستان قلب مطهر جوانان و عبادتگاه عاشقان می باشد. جوان به دلیل اینکه دارای قلب پاک و به دور از هرگونه ارزش های ناپاک است با خواندن نماز می تواند پله های کمال را طی نماید و به قله ی جمال برسد. با اقامه ی نماز به مقام سروری و سیادت دست یاید و دعای اللهم اجعلنی للمتقین اماماً (خدایا مرا پیشوای پرهیزکاران قرار ده) را آویزه ی کلام خویش نماید. زیرا هیچ عملی همچون نماز، شیطان را به خاک ذلت نمی اندازد و توجه خدا را نصیب انسان نمی کند و هیچ بنده ای جز از طریق نماز به مقام قرب الهی دست نمی یابد. رهبر کبیر انقلاب بسیار زیبا فرموده اند که: «ابتدایی ترین آدمیان رابطه ی خود با خدا را با نماز شروع می نمایند و برترین اولیای الهی نیز در نماز به دنبال بهشت خلوت الفت خود با محبوب هستند.» جهت رسیدگی به این موضوع که نماز در ساختار شخصیت جوان، باعث به وجود آمدن چه آثاری می شود و نقش و تأثیر آن تا چه اندازه ای می باشد، تعریف و توضیح چند مطلب در این مورد لازم و ضروری است. اولین واقعیت و روح نماز و دومین اهمیت دوران جوانی و نوجوانی و نیز روحیه ی تأثیرپذیری این نسل در برابر عوامل خارجی می باشد. تا زمانی که این مطالب و مسائل مشخص نشوند و جایگاه خود را نیابند، فواید و آثار این امر خدا پسندانه یعنی نماز در زندگی جوانان در پرده ای از ابهام باقی می ماند و قطعاً موضوع مورد بحث، موضع و جایگاه حقیقی خود را نمی یابد. به همین دلیل در این کتاب ابتدا به مطالب مزبور اشاره، سپس ارتباط نماز با تعدیل و تکامل شخصیتی و ایفای نقش آن در زندگی جوانان بیان می شود.

در بخشی از کتاب می خوانیم:

وقتی که نمازگزار به رکوع خم می گردد در حقیقت با عمل خود به ذلت و خواریش و با ذکر رکوع به عظمت و کبریائی خداوند اعتراف و اقرار می کند. و این بهترین نوع تواضع عبد در مقابل مقام کبریائی حق است. به همین خاطر که او خدا را به عظمت و بزرگی یاد کرد خدا نیز او را در نزد بندگان عزت و بزرگی می بخشد. چنانچه در روایت از امام حسن عسکری (علیه السلام) منقولست که فرمودند: «چون نمازگزار به رکوع رفت خداوند تبارک و تعالی خطاب به فرشتگان می کند و می فرماید: ای ملائکه من آیا نمی بینید بنده نمازگزار چگونه برای بزرگی و عظمت من تواضع می کند؟ شما را گواه می گیرم که هر آینه او را در دار کبریائی و جلال خودم بزرگ سازم» پس سر رکوع، خم شدن در برابر عظمت اوست و این اقتضای ادب عابد است در مقابل معبود. چنانچه این تعبیر از امام صادق (علیه السلام) است که: «در رکوع ادب عبودیت است و در سجود قرب به معبود. و کسی که به نیکی ادب بجا نیاورد قرب را نشاید پس رکوع کسی را بجای آر که با دل خاضع برای خدا و تحت سلطه او ذلیل و بیمناک است و اعضای خود را از اندوه و ترس آنکه از بهره رکوع کنندگان بی نصیب گردد فرود می آورد»

صفحات کتاب :

145

کنگره :

‏‫‭BP186‏‫‭/ک4ن7 1397

دیویی :

‏‫‬‭297/353

کتابشناسی ملی :

5545035

شابک :

978-622-6538-01-5

سال نشر :

1397