یکی از بزرگترین و مهمترین تذکره های فارسی است که در سال های (1022- 1024 ه. ق.) از سوی تقی الدین محمد اوحدی حسینی دقّاقی بلیانی (973- 1040)، شاعر، ادیب و نویسنده نام آور دوره صفوی به رشته تحریر درآمده است. وی این تذکره را پس از عزیمت به هند و در دربار جهانگیر شاه (حک 1014- 1037) نوشته است و در آن شرح حال و نمونه شعر نزدیک به سه هزار و پانصد شاعر را از آغاز شعر فارسی تا روزگار خود در بیست و هشت «عرصه» و هر عرصه را در سه «غرفه» شامل غرفه متقدمین، غرفه متوسطین و غرفه متأخرین آورده است.

صفحات کتاب :

831

کنگره :

‏‫‬‮‭‬‭PIR3542‏‫‭/‮الف‬76ع4 1389

دیویی :

‏‫‭8‮فا‬1/009

کتابشناسی ملی :

‎1‎8‎8‎9‎2‎0‎5

شابک :

978-964-8700-84-8

سال نشر :

1389