یکی از بزرگترین و مهم ترین تذکره های فارسی است که در سال های 1022 1024 ه . ق. از سوی تقی الدین محمّد اوحدی حسینی دقّاقی بلیانی (973 1040)، شاعر، ادیب و نویسنده نام آور دوره صفوی به رشته تحریر درآمده است. وی این تذکره را پس از عزیمت به هند و در دربار جهانگیرشاه (حک 1014 1037) نوشته است و در آن شرح حال و نمونه شعر نزدیک به سه هزار و پانصد شاعر را از آغاز شعر فارسی تا روزگار خود در بیست و هشت «عرصه» و هر عرصه را در سه «غرفه» شامل غرفه متقدّمین، غرفه متوسّطین، و غرفه متأخّرین فراهم آورده است.

دیویی :

‏‫‭8‮فا‬1/009

کتابشناسی ملی :

‎1‎8‎8‎9‎2‎0‎5

شابک :

4-82-8700-964-978

سال نشر :

1389

صفحات کتاب :

581

کنگره :

‏‫‬‮‭‬‭PIR3542‏‫‭/‮الف‬76ع4 1389