کتاب چگونه سخنرانی کنیم؟، اثر حسین ملانوری؛ در قالب شانزده درس، برای اجرای دو واحد درسی، تنظیم شده و در پایان هر درس، پرسشهای مربوط مطرح گردیده است. افزون بر پرسشها، در درسهایی که نیاز به تمرین و کار پژوهشی بوده، در قالب تمرین، درخواستهایی شده است. انتظار میرود، دانشپژوهان گرامی علاوه بر مطالعه و تسلط بر مباحث جهت پاسخگویی به سؤالات، تمرینهای مربوط را نیز با مشورت اساتید بزرگوار انجام دهند.
با گذراندن این درس، زمینههای لازم برای کسب مهارت سخنرانی فراهم میشود. اما برای تقویت در سخنرانی و افزایش مهارت، باید مخاطبان گرامی در قالب گروههای چند نفره، مسائل اجرایی را تمرین کنند و به نقد و بررسی کارهای یکدیگر بپردازند.
متن سخنرانی
عمده تأثیرگذاری بر مخاطب باید در قسمت متن سخنرانی صورت بگیرد. بنابراین مطالبی که برای افزایش اطلاعات و آگاهیهای مخاطبان عرضه میشود، استدلالهایی که برای اقناع آنها عرضه میگردد. مطالبی که برای برانگیختن احساسها و عواطف شنوندگان بیان میشود و نکات رفتاری که باید آنها انجام دهند، عمدتا در متن سخنرانی ارائه میگردد و اغلب روشها و اسلوبهای اقناع و برانگیختن احساس در اینجا عرضه میشود.
از اینرو عمده مطالب مرتبط را باید در متن سخنرانی تعبیه کرد. یک نکته در اینجا حائز اهمیت است و آن اینکه بخش پایانی متن سخنرانی، برای به اوجرسانی اثرگذاری احساسی در روضهخوانی فوقالعاده اهمیت دارد و باید در این قسمت، برای به اوجرسانی احساس در ذکر مصیبت، زمینهسازی کرد. برای اینکه چنین زمینهای فراهم شود، میتوانید به تناسب اقدامات زیر را انجام دهید:
1. اگر در سخنرانی از آثار گناه یا عقوبتهای الهی سخن گفته ید و مخاطب را ترساندهاید، در پایان متن سخن، او را امیدوار کنید؛ مثلاً از شفاعت سخن بگویید و بیان کنید که گر چه ما گناهکاریم، امید داریم اهل بیت عصمت و طهارت (ع) ما را شفاعت کنند. با این بیان، مخاطب نسبت به معصومین حالت شعف و اشتیاق بیشتری پیدا میکند و برای ذکر مصیبت زمینهسازی میگردد.
2. اگر درباره بیپناهی و بیکسی گفتهایم، مثلا از تنهایی قبر و قیامت گفتهایم، در پایان متن سخن، ملجأ و پناهگاهی برای مخاطبان معرفی کنیم و بگوییم اهل بیت میتوانند در آن شرایط پناهگاه انسان باشند. طرح این واقعیات میتواند مخاطب را در اوج احساس قرار دهد.