کتاب آسیب شناسی دین پژوهی معاصر نوشته عبدالحسین خسروپناه میباشد و سازمان انتشارات پژوهشگاه فرهنگ و اندیشه اسلامی این کتاب را به چاپ رسانده است.
آسیب شناسی دین پژوهی معاصر در صدد مطالعه و شناخت و پیشگیری و کجروی و جلوگیری از بازگشت مجدد بحرانهایی است که با انتظارهای منطقی از دین جامعه دینی و ماهیت دین اسلام سازگاری ندارد.
اثر حاضر با روش درون و برون دینی به بیان آسیب های دین پژوهان معاصر می پردازد که شامل فصول ادبیات اسیب شناسی دین پژوهی معاصر چیستی آسیب شناسی تبیین مفهوم مغالطه مفهوم و ضرورت آسیب شناسی دینی، چگونگی مسأله سازی در آسیب شناسی دین پژوهی، گستره دین پژوهی معاصر، روش شناسی آسیب شناسی دین پژوهی معاصر گونه های جریانهای دین پژوهی ایران معاصر میباشد و در بخش دوم به آسیب شناسی دین پژوهی بازرگان می پردازد و در بخش سوم و چهارم به آسیب شناسی دین پژوهی دکتر شریعتی و سروش می پردازد.
دین و باورهای دینی از مهمترین ارزشهای حیات آدمی به شمار می رود و از زوایای گوناگون جامعه شناختی اجتماعی کلامی و فلسفی قابل توجه است. این باورهای دینی از دو منظر پیش گفته یعنی نظری و عملی، متعلق کاوش دین پژوهان و روشنفکران قرار گرفته و تحقیقات دینی را در جامعه اسلامی به ارمغان آورده است.
هر چند پاره ای از این پژوهشها از قوت بالایی برخوردارند و نهادهای اجتماعی و رفتارهای فردی را به سمت کمال و قرب الاهی سوق میدهند و به مقصد و مقصود حق تعالی نزدیک میسازند لیکن برخی دیگر گرفتار آفات و آسیبها و بحرانهای نظری و عملی اند بحرانهای نظری که در بردارنده چالشهای معرفت شناختی فلسفی کلامی و بحرانهای عملی نیز شامل آسیبهای اجتماعی و رفتاری هستند برای انتقال مقصود نگارنده به خوانندگان ناچاریم به تبیین واژگان کلیدی و پرسشهای اساسی مسأله بپردازیم.