کتاب درمان چشمانداز زمان، اثر مکیج استولارسکی، نیکولاس فیولاین و وسل ون، به دنبال آن است با کنار هم آوردن مجموعهای متنوع از نویسندگان، که تجربه را با اشتیاق، خرد را با جوانی، علم را با عمل ترکیب میکنند، وسیعترین خلاصه دانش موجود در چشمانداز زمان را فراهم آورد.
این کتاب در پنج بخش تهیه شده که در بخش اول، بررسی دقیقی از نظریه چشمانداز زمان را فراهم میکند. و در بخش دوم چشمانداز زمان را در زمینههای تکاملی، اجتماعی و فرهنگی را بررسی میکند.
و در بخش سوم، خواننده، تحلیلی عمیقتر از فرآیندهای روانشناختی مختلف در چشمانداز زمان خواهد یافت و بخش چهارم شامل فصلهایی است که برخی کاربردهای غیر بالینی نظریه چشمانداز زمان را توصیف میکند. این کار با تحلیلی جالب از نقش چشمانداز زمان در عملکرد رفتار سالم، ارائه شده توسط پیتر هال و همکاران آغاز میشود. و پنجمین و آخرین بخش از کتاب حاضر حول کار جدید متخصصان بالینی و پزشکان سازماندهی شده تا اولین مجموعه جامع از متون را با اشاره به روشهای ممکن برای اعمال نظریه چشمانداز زمان در عمل بالینی فراهم آورده شده است.
تغییرپذیری فاصلهها
رابطهای روشن پدید آمده است که به موجب آن زمان، فضا، فاصله اجتماعی و احتمال، به ساختاری یکپارچه از فاصله روانی اشاره دارند. تا کنون، ما شواهدی را در حمایت از این نتیجهگیری بررسی کردهایم که مبتنی بر همانندسازی در میان فواصل مختلف است: هنگامی که مکان یک هدف (یعنی نزدیک یا دور) در بعدی از فاصله مشخص باشد، مردم مکان مشابهی از آن هدف را در هر یک از ابعاد دیگر استنباط میکنند، و به نظر میرسد که این هدف هم خودکار (در سطح ضمنی) و هم قدرتمند (در قضاوت صریح) باشد.
اما فاصله اولیه در یک بعد چگونه بر فاصله ثابت و شناخته شده از بعد دیگر تأثیر میگذارد؟ به عنوان مثال، ممکن است تغییری در حساسیت به تاخیر زمانی شناخته شده (یعنی، یک مقدار مشخص فاصله زمانی) بسته به اینکه آیا از ابتدا به صورت فضایی نزدیک یا دور چارچوببندی شده است، مشاهده کنیم؟
به طور کلی، تأثیر فاصله بر خود فاصله چیست؟ ما اخیرا این سوال دقیق را مورد بررسی قرار دادیم و پیشبینی کردیم که یک نشانه فاصله اولیه باعث ایجاد فاصله دوم، با توجه به محدوده فاصله تا کاهش ذهنی خواهد شد. (ماگلیو و همکاران 2013).