کتاب دروازه های سپیدی (چاپی و pdf)

معرفی کتاب دروازه های سپیدی

کتاب دروازه های سپیدی نوشته ی جعفر شیخ الاسلامی، شما را با دید گاه های حضرت علی (ع) در مورد چهارده موضوع از قبیل: ایمان، نماز، رفتارها و صفات شایسته، حق و باطل، قضاوت، عدالت و ... آشنا می کند. این صدای درخواست علی (ع) بود که مردمش را فرا می خواند تا از علم و معرفتش بهره برند که در میان سر و صدای حاضران گم شد و پس از آن با پرسش بی ربط و بی محتوای شخصی کوته فکر رنگ باخت و فقط اثری از آن در کتب تاریخی به جای ماند تا پس از سال ها و در روزگاری دیگر دانشمند اهل تسننی چون «ابن ابی الحدید» در این باره گفت: «این ادعا را در طول تاریخ فقط شخصیتی مثل علی (ع) می تواند داشته باشد.»

از علی (ع) درباره ی ایمان پرسیدند. ایشان فرمود: «ایمان چهار ستون دارد: صبر، یقین، عدل و جهاد.» او از آن جا که قرآن را شناخته است، نه تنها به فرمان هایش بهتر از هر فرد دیگری عمل می کرد، بلکه خود نیز نمونه ای عالی از تجسم حقایق عملی قرآن بوده و پیامبر (ص) او را همراه با قرآن می دانسته، تا جایی که فرموده: «هرگز این دو از هم جدا نمی شوند تا در کنار حوض کوثر به هم برسند.» به همین دلیل است که علی (ع)، قرآن را به درستی و شایستگی می ستاید و مردم را به انجام فرمان های آن بر می انگیزد و چنین می فرماید: «کتاب خدا در میان شماست. [قرآن] همانا سخنگویی است که از سخنوری باز نمی ماند و بنایی است که هرگز پایه هایش از بین نمی روند.»

گزیده کتاب دروازه های سپیدی 

از دیدگاه امیرالمؤمنین علی (ع)، نماز نشانه ی ملیت اسلامی است که مردم به وسیله ی آن ممتاز و مشخص می شوند. علی (ع) در نهج البلاغه سخنان گرانقدری پیرامون نماز و آثار و آداب آن دارد، از جمله این که: «مواظب نماز باشید و آن را حفظ کنید. زیاد نماز بخوانید و به وسیله ی نماز به خدا نزدیک شوید، زیرا خداوند نماز را در وقت هایی معین واجب گردانیده است. مگر به پاسخ جهنمی ها آن گاه که از آن ها پرسیده می شود و پاسخ می دهند، گوش نداده اید؟ به آن ها می گویند چه چیزی شما را در جهنم افکند؟ جهنمی ها می گویند ما نماز نمی خواندیم.» 

نماز، گناهان را همانند برگ درخت روی زمین می ریزد و آن ها را همانند باز شدن گره ها می شکافد. رسول خدا (ص) نماز را به چشمه ی آب تشبیه کرد که در مجاورت درِ خانه واقع است و مؤمن روزی پنج مرتبه خود را در آن می شوید و در این صورت هیچ کثافتی بر بدن او باقی نمی ماند. حق نماز را مؤمنینی شناخته اند که نه زینت های دنیا و نه نورچشمی های دنیوی (فرزند و مال)، آنان را از عبادت باز نمی دارد. خدای عزیز در قرآن مجید می فرماید: «مردانی هستند که صنعت و تجارت آنان را از ذکر خدا، انجام نماز و پرداخت زکات باز نمی دارد.»

رسول خدا (ص) زمانی به بهشت وعده داده شد که خود را برای نماز خواندن به زحمت انداخته بود. آن گاه خدای عزیز این آیه را فرستاد: «به بستگان خود سفارش کن نماز بخوانند و خودت [نیز] برای برپا داشتن نماز دقت کن.»