جهت انجام قضاوت صحیح و عادلانه و صدور حکم مبتنی بر عدالت، رأی قضات، قاضی محکمه، قوانین و... احکام و آدابی دارند. در متونی که در مورد آداب قضاوت آورده شده است، توصیه شده است که قاضی در حالت خشم، هیجان و غضب از قضاوت بپرهیزد. در متون فقهی و حقوقی اسلام، تجدیدنظر در رفتار، اعتدال در خشم، تفکر و تأمل، کنترل و مقابله هشیارانه با هیجانات روحی(خشم و غضب) سفارش گردیده است. علاوه بر منابع فقهی، در متون روانشناسی نیز به این موارد مهم اشاره شده است.در منابع اسلامی، خشم به غضب و غیظ تعبیر شده است. در این کتاب به بررسی موضوع خشم و هیجان قاضی می پردازیم و ممنوعیت و کراهت قضاوت وی را در هنگام خشم و هیجان از دیدگاه فقهی، حقوقی و روانشناختی مورد بحث و بررسی قرار خواهیم داد.
در نظام اجتماعی- سیاسی اسلام اجرای عدالت و اقامه حق و دفع باطل و فساد از جامعه یکی از مهمترین وظایف نظام قضایی است که تا حدود زیادی به اخلاق و آداب مربوط به قضاوت ارتباط داده می شود. به عبارتی می توان زیربنای عدالت را اخلاق حسنه محسوب نمود. جهت دستیابی به اطمینان از جهت درستی و صحت رأی صادره، اصولی خاص در رفتار و کردار قاضی و نیز احکام صادره وجود دارد و شایسته نیست قاضی در حالت خشم و عصبانیت قضاوت کند. بازشناسی، تنظیم، کنترل، مدیریت و مقابله با هیجان های روحی از قبیل خشم و غضب از دیرباز در اسلام و روان شناسی مورد بحث بوده است. اهمیت این موضوع آنچنان است که در مفاهیم فقهی بارها به آن اشاره شده است و نص صریح قرآن و روایات و احادیث متعددی بر آن اشارت داشته- اند. در نظام حقوقی جمهوری اسلامی ایران نیز یکی از اصول قضاوت عادلانه، کنترل خشم و هیجانات قاضی می باشد که در اصول 158 و 163 قانون اساسی بطور تلویحی به موضوع عدالت و شرایط قضاوت می پردازد که می توان خشم و هیجان قاضی را از آن استنباط نمود.
نظر دیگران //= $contentName ?>
عالی و تخصصی...