مرد جوانی به نام جیمز را تصویر کنید. جیمز مهربان، باهوش و خودآگاه است؛ شاید کمی بیش از حد خودآگاه است. جیمز همیشه نگران موضوعی است و امروز نگران یک مشکل کوچک در مورد سلامتی‌اش است که توجه او را به خودش جلب کرده است. کمی جست وجوی آنلاین در این مورد انجام می‌دهد و نگرانی‌اش بیشتر می‌شود. سپس مکث می‌کند و خودش را وارسی می‌کند و فکر می‌کند: احتمالا بیش از حد در مورد مسائل فکر می‌کنم. بنابراین نگرانی در مورد سلامتی‌اش را متوقف می‌کند و دوباره در مورد افکارش درباره‌ی سلامتی استرس می‌گیرد. شاید چیزی که واقعا نیاز دارد درمان است. اما چه نوع درمانی؟ افکارش از کنترل خارج می‌شود و خیلی زود در درون خودش در حال سنجیدن گزینه‌های مشاوره، جدال با خودش، محاکمه‌ی خودش، دفاع از خودش، بازپرسی از خودش، گیرافتادن در خاطرات بی‌پایان، حدسیات و ترس‌ها است. مکث می‌کند و خودش را وارسی می‌کند. با خودش می‌گوید آیا مضطرب بودن این شکلی است؟ آیا این حمله‌ی عصبی است؟ یا شاید شیزوفرنی دارم و حتی هنوز از آن خبر ندارم. با خودش فکر می‌کند هیچ‌کس مثل او در مورد مسائل مختلف اینطور رنج نمی‌کشد، درست است؟ در واقع، از لحظه‌ای که چنین فکری به ذهنش خطور کرده است، ذهنش با هزاران مثال از دفعاتی که ظاهرا افراد از او انتقاد کرده‌اند پر شده است.

70 درصد تخفیف