کتاب معنویت بیسامان نوشتۀ صدیقه رمضانی تأملی جامعهشناختی بر معنویتگرایی جدید و چرایی گرایش آن در ایران است. اثر پیش رو در چهار فصل و با استمداد از مطالعۀ تجربی و جامعهشناختی، درصدد آسیبشناسی و معرفی شاخصهای بومی و دلایل روی آوردن افراد به معنویتگرایی جدید است. نویسنده در تلاش است از دریچه و منظر جامعهشناختی و با استناد به شواهد حاصل از مطالعۀ میدانی توضیح دهد که چه اتفاقی رخ داده و این مورد اقبال واقعشدن نشانۀ چیست؟ چه علل یا دلایلی برای این گرایش وجود دارد و چه عواملی زمینهساز این گرایش شدهاند؟ این کنشگران چه فرهنگی را نمایندگی میکنند و راه به کجا خواهند برد؟
از آنجایی که به باور برخی از اندیشمندان امروزه، جهان در لبۀ پرتگاه بحران معنا و معنویت قرار دارد و مدرنیته، معنویت حقیقی را تهدید میکند؛ لذا این اثر در پی ریشهیابی علمی چرایی گرایش به معنویتگرایی جدید که از تهاجمات فرهنگی، الگوها و انگارههای شبه معنوی جدید در طبقات و گروههای اجتماعی است، منتشر شده است.
زمینه دوم: عاطفهگرایی
عاطفهگرایی به معنای تأکید بر نقش عوامل انگیزشی و عاطفی در انجام یا ترک عمل است تا عوامل عقلانی و معرفتشناختی. عاطفهگرایان به آن عوامل اخلاقی اصالت میدهند که مبتنی بر هیجانات و عواطف باشند.
دینداری احساسی
کنشگری که مبنای کنش دینی خود را حس خود قرار دهد و تنها برای برقراری نوعی ارتباط عاطفی با خداوند و بزرگان دینی به دین رجوع میکند دینداریاش احساسی است. چنین حالتی در گفتوگو با معنویتگرایان (حداقل در دوره دینباوریشان) با عدم انتخاب آگاهانه دین و ساختن ریاضتهایی خودساخته برای اعلام احترام خود در قبال خداوند و همچنین با برقراری ارتباط صرفاً عاطفی با دین و ترجیح برنامههای پرشور و حال به جلسات افزایشدهنده آگاهی دینی مشاهده شد.