کتاب تصویر آینده اثری از فرد پولاک است که توسط حسین ظفری و محمد منیری ترجمه شده است. اغراق نیست اگر این کتاب را نخستین مطالعۀ فلسفی نظاممند مرتبط با نقش «تصاویر آینده» در فرهنگهای گوناگون و در تمام طول تاریخ بدانیم. نگارنده این اثر را در دهۀ 1950 نوشته و در آن به بررسی تصورات آرمانی و معادی از آینده و رابطۀ آنها با فرهنگ و افت و خیز تمدنها پرداخته است. پولاک به عنوان یک ایدهآلگرای تاریخی مدعی است که «ایده یا اندیشه»، به ویژه اندیشههای معطوف به آینده، محرکهای اصلی تاریخ هستند که نوع بشر را به قلمرویی «دیگر» هدایت میکنند.
به باور پولاک، این گذر از دوران مدرن به دوران پسامدرن که شاید بتوان به بهترین وجه آن را زمان آخر یا مرحلۀ آخر نامید، به دلیل تغییر در معنویات است که این خود ناشی از تخریب همۀ تصاویر آینده است. به علاوه، برای اولین بار در تاریخ تمدن غرب هیچ شوقی برای درک تصویرهای نو از آینده وجود ندارد. نویسنده کتاب تصویر آینده را در دو بخش و شش فصل گرد آورده و به توضیح هر یک از آنها پرداخته است.
هر چقدر که زمان – آگاهی انسان پیچیدهتر میشود، مهار او هم در یافتن راههایی به (جهان) دیگر بیشتر میشود. با این حال کشف آغازین زمان و مکان بهعنوان واحدهایی مستقل، که بتوان هر کدام را به آنچه حال است و آنچه حال نیست، تقسیم کرد، فرایندی بسیار پیچیده بوده است. به محض اینکه انسان دریافت که «اینجا» میتواند دیروز یا فردا باشد، موفق به کشف دو طبقهی رسمی زمانی و کانت فضایی، شد. اینها تبدیل به ابزارهایی شدند که انسان از طریق آنها تصویرهایش از آینده را هم در زمان دیگر و هم مکانی دیگر، شکل داد. همگام با افزایش پیچیدگی دانش انسان، او قادر شد که این ابعاد دیگر را بهعنوان دستهبندی جدیدی، از ایدههای تنظیمی، درک کند. تلفیق تقسیمبندیهای زمانی و مکانی جهانِ کلان دریچهای عظیم از مفاهیم را، برای آزمون و خطا، فراروی ذهن انسان گشود.