این نمایشنامه را در سال 1943 و زمانیکه فرانسه در اشغال (جنگ جهانی دوّم) بود، نوشتم. در آن زمان و بر خلاف مِیلَم و از روی اجبار در کوهستانهای مرکزی فرانسه، سُکنی گُزیده بودم. موقعیت مکانی و تاریخی آنزمان موجبات زجری را که من از اوهام خیالی بواسطۀ دوری از دنیای مُتمدن میکشیدم را رقم زده بود و آن انزوا وضعیت روحی من که در این نمایشنامه نیز جلوه گر شده است را بخوبی توصیف مینماید. این حقیقت دارد که در این شرایط، حتی تنَفُس هم خفه کننده است و همۀ ماها از نَفَس کم آورده بودیم. مَعهذا، اَفسُردگی و عَبوسی مُتجلی در نمایشنامه همانقدر دیگران را تحت تأثیر قرار میدهد، که مرا. از این روی، جهتِ تَرغیب ببینده به تقَرُب به نمایشنامه و دَرک بهتر، چند پیشنهاد دارم که میتوانند برای ایشان مفید فایده باشند: اول اینکه تَمثیلِ اخلاقیِ موجود در نمایشنامه را به غایتِ بار منفی آن نپذیرید و با آن از روی احساسات و نا معقولانه برخورد نکنید. دیگر اینکه، برداشت شما از این نمایشنامه باید با کوششی در جهتِ خَلق و ایجاد یک تراژدی که در عصرِ مُعاصر اتفاق میاُفتد، باشد.

کنگره :

PQ۲۶۳۴‬‏‫‬‭‬‬

دیویی :

۸۴۳/۹۱۴‬

کتابشناسی ملی :

8989295

شابک :

9786222928810

سال نشر :

1401

صفحات کتاب :

119