در کتاب تزویر و ریا در شعر حافظ کوشش گردیده است، ریا و تزویرگری به عنوان یک سوء خلق؛ در گستره ی شعر وزین فارسی به کنکاش نهاده شود. و از زاویه ی دید خواجه شیراز به این امر نگریسته و اسباب ریاکاری مورد تجزیه و تحلیل قرار گیرد. علل مناعت طبع و روحیه ی ریا ستیزانه شاعر جستجو گردیده و سعی شده محور اساسی این اظهارات ریا ستیزانه در کلام ایشان یافت شود.
در این راستا آشنایی با زندگی، اوضاع و احوال سیاسی، اجتماعی و مذهبی، رابطه ی حافظ با حکّام وقت و اشعار او از مستندات لازم التوجه است. توجّه ویژه به اسلوب بیان(آرایههای ادبی، هجو، هزل و طنز)، با عنایت به سبک خاص شاعر از محورهای اصلی این تلاش بوده است.
آنچه مسلّم است اعتقادات مذهبی، تربیت و مرام خانوادگی، بصیرت و برداشت شخص از زندگی محدودهی ورود به قلمرو متعفن ریا را مرزبندی میکند و نحوه ی مواجهه با آن را تعیین می نماید.