کتاب صوتی حرمسرای قذافی اثر آنیک کوژان با صدای معصومه عزیز محمدی (گوینده کتاب) به روایت تلخ زندگی ثریا و ماجراهای حکومت دیکتاتوری لیبی می‌پردازد.

روایتی تلخ و شوک آور از دختری که در 15 سالگی ربوده و به مدت 5 سال در زیرزمین دژ قذافی بیرون از طرابلس نگهداری شده است.
او می گوید که هر روز با خشونت تمام مورد تجاوز، ضرب و شتم قرار می‌گرفته و شاهد آزار جنسی دختران و پسران دیگر هم بوده است.

ثریا اولین زنی است که ماجراهای پشت پرده حکومت دیکتاتور لیبی، قذافی را برای خبرنگاری خارجی تعریف می کند. او تنها یکی از ده ها دختر قربانی است که به اجبار به اسارت خودکامه منحرف و بیمار لیبی در آمده و حال روایتگر راز خوفناک حرمسرای اوست.

کتاب حرمسرای قذافی (Gaddafis Harem) برنده جایزه بزرگ باشگاه بین المللی مطبوعات است.

درباره کتاب حرمسرای قذافی

ثریا دختری زیبا و شاد بود که آرزوهای بزرگی در سر داشت و می خواست در آینده پزشک شود. در 15 سالگی هنگامی که خبر آمد معمر قذافی قصد بازدید از مدرسه آن ها را دارد، مدیر مدرسه با هیجان این خبر مهم را به دانش آموزان داد و سپس ثریا و چند دختر دیگر را انتخاب کرد تا به هنگام بازدید قذافی از او استقبال کنند و دسته گل هایی تقدیم او کنند.

در هنگام بازدید، قذافی متوجه زیبایی ثریا می شود و پس از گرفتن دسته گل دستش را روی شانه ثریا و بعد روی سرش کشید. دستی که بر سر ثریا کشیده شد، زندگی او را برای همیشه تغییر داد.
آمازون های قذافی (محافظان مونث قذافی) هنگامی که او دستش را بر سر ثریا کشید، علامت را دریافت کردند و فردا به سراغ ثریا رفتند...

کتاب صوتی حرمسرای قذافی از دو بخش تشکیل شده که بخش نخست با محوریت سرگذشت ثریاست؛ یکی از دخترانی که از سن نوجوانی بی رحمانه مورد خشونت و سوء استفاده جنسی و روحی معمر قذافی قرارگرفته و طی چندین سال پس از آن همواره هویت خود را در کشاکش این تجاوز تعریف کرده است.
شاید بتوان گفت سه شخصیت اصلی این کتاب ثریا، قذافی و مبروکه باشند. مبروکه یکی از زیردستان قذافی و به عبارتی رئیس واحد تشریفات وی بوده که گویا وظیفه ی اصلی اش فراهم آوردن دختران و زنان (بهتر است بگوییم شکار طعمه) مد نظر رهبر خویش (قائد اعظم) به جهت سوء استفاده های جنسی و همین طور بهره برداری در مواردی چون سیاسی یا اجتماعی بوده است.

در بخش دوم کتاب از دیگر قربانی های قائد اعظم می خوانیم، و سرنوشت ثریا در کنار دیگر قربانیان با نام هایی چون خدیجه و لیلا قرار می گیرد.
هشداری آگاهی بخش درباره هزینه های شخصی ای که مردم در ذیل نظام توتالیتر متحمل می شوند. آدم ربایی، تجاوز، تحقیر و خشونت، این سرنوشت انبوهی از زنانی بود که به چنگ معمر قذافی، حاکم مستبد لیبی، افتادند.

آنیک کوژان(نویسنده کتاب) نظام وحشتناکی را شرح می دهد که در آن زنان جوان به ارضای نیازهای حیوانی قائد اعظم وادار می شدند. غرب مسحور زنان آمازونی قذافی بود.
غربی ها خبر نداشتند که در پشت دیوارهای قصر قذافی چه خشونت وحشتناکی علیه زنان در جریان است. این کتاب بی شک یک دستاورد بزرگ ژورنالیستی است.

کتاب از سو استفاده های جنسی گسترده قذافی بیش از چهار دهه حکمرانی اش پرده برداشته است. نویسنده کتاب(Annick Cojean) صفحه به صفحه اسامی و چهره های تازه ای را معرفی می کند و به قربانیان قذافی صدایی برای گفتن می دهد.

بخشی از جملات متن کتاب حرمسرای قذافی

- او فقط به بدنم تعرض نکرد، بلکه روحم را نیز با دشنه ای سوراخ کرد. آن دشنه هرگز بیرون نیامد.

- دوست دارم در لیبی جدید زندگی ای برای خودم بسازم، اما از خودم می پرسم آیا چنین چیزی امکان دارد؟

- کتکم زد، به من تعرض کرد، رویم ادرار کرد و موقعی که می رفت دوش بگیرد داد زد: «برو بیرون!» به طبقه پایین رفتم، خیس و مرطوب، درهم شکسته و کاملا مطمئن از اینکه هیچ دوشی هرگز نخواهد توانست مرا دوباره پاک کند.

- ما دخترها هر بار که بین خودمان درباره قذافی حرف می زدیم هیچ وقت اسم یا عنوانش را بر زبان نمی آوردیم. فقط کفایت می کردیم بگوییم «او». او مرکز ثقل زندگی هایمان بود. وقتی می گفتیم «او» هیچ کس قاطی نمی کرد یا نمی پرسید «منظورت کیست؟»

- نیمه شب بود که مبروکه آمد تا مرا ببرد:« اربابت می خواهد تو را ببیند.» او درِ اتاق ارباب را باز کرد و مرا به سمت او هل داد. ارباب وادارم کرد که برقصم. بعد وادارم کرد سیگار بکشم. بعد مقداری پودر سفید را روی یک تکه مقوا ریخت، یک برگ کاغذ را لوله کرد و با استفاده از آن پودر سفید را درون دماغش کشید.

- پس دو نوع جنایت داریم: جنایت هایی که باید محکوم کرد و جنایت هایی که باید همچون رازهای کوچکِ کثیف پنهان شان کرد. پس برخی قربانیان خوب و شریف هستند و برخی دیگر بد و مایه خجالت. برخی قربانیان را باید مورد لطف و تقدیر قرار داد و به آن ها غرامت پرداخت کرد و برخی دیگر را که دردسرسازند باید مشمول قانون «ورق زدن صفحه تاریخ» کرد. نه. این پذیرفتی نیست.

- از پدر ثریا پرسیدم آیا هرگز به فکر نیفتاد رسما شکایت کند؟ پاسخش این بود: «از که باید شکایت می کردم؟ ثریا را سوار یک ماشین دولتی کرده و بادیگاردهایی که برای رهبر کشور کار می کردند او را با خودشان برده بودند. هیچ اعتراضی حتی قابل تصور هم نبود. موقعی که شما در جهنم هستید، چگونه می توانید شیطان را متهم کنید؟ حتی در خیال تان هم نمی توانید این کار را بکنید!»

- رفتارهای رذیلانه و کثیف قائد اعظم به الگویی برای زیردست هایش تبدیل شده بود یا دقیق تر بگویم این رفتارها همچون ویروسی بود که بقیه مردان را در هر شغل و موقعیتی که بودند، مبتلا کرده بود. درست مثل یک بیماری مسری. رهبر یک کشور دیکتاتور هر نقطه ضعفی داشته باشد به زیردست هایش نیز سرایت می کند. اعضای مافیای قذافی درست به شیوه خود او عمل می کردند. سیستم از راس تا ذیل، تا بُنِ استخوانش، فاسد و تباه بود.

- ثریا به دریا نمی رود. به اینترنت هم بی علاقه است و در هیچ شبکه اجتماعی ای عضو نیست. او حتی هیچ دوست و رفیقی هم ندارد که یاس های خشمگنانه اش را با او شریک شود یا به اتفاق هم در انتخابات آتی شرکت کنند. اما امیدوار است جنایت های جنسی قذافی هرگز فراموش نشود.

«آنیک! من دوست ندارم جنایت های این مرد هرگز فراموش شود؛ حرفم را باور می کنی؟ من اسامی همه آدم ها و مکان ها و همه تاریخ ها را به تو گفته ام؛ هرچه را که می دانستم به تو گفته ام، اما واقعا دلم می خواهد در یک دادگاه شهادت بدهم. چرا باید احساس شرم کنم؟ چرا باید حقایق را پنهان کنم؟ چرا من باید هزینه آسیب هایی را بدهم که او به من زد؟»