چندی است چون و چرا کردن با کنشگرانِ علوم انسانی و بازپرسیدن از نقش آفرینی و کارآمدیِ دستاوردهایِ ایشان آغاز شده است؛ و شاید، هم زمان با تهی شدن گنجینه ها و سرمایه ها که تاکنون نزد اصحاب مهندسی و پزشکی بود؛ همگنانی که در مهمترین نهادها و سازمان های اجرایی کشور، صدرنشین بودند و هستند. داستانِ گُنه کردنِ آهنگر است در بلخ و گردن زدن زرگرِ بینوا در شوشتر. به هر حال، حُکم این است:
علوم انسانی را کاربردی کنید.
گمان نزدیک به باورمان این است که کاربردی کردن علوم انسانی، به درستی، در گروِ گفتگو با اندیشه انسانی است که در همین دایره، گردش و پژوهش می کند. غیاب صاحب نظران رشته های علوم انسانی در شوراهای سیاستگذار؛ و به بیراهه رفتن بسیاری آیین نامه ها و دستورالعمل ها و ابلاغیه ها، آزموده ای است که دوباره آزمودنش خطاست.
به همین سبب، پژوهشگاه علوم انسانی و مطالعات فرهنگی برآن شد تا در جریانِ پیش آمده، نقشی پویا و رهنما داشته باشد.
کنگره :
AZ۷۷۳/ح۹د۴ ۱۳۹۷
شابک :
978-964-426-973-8