کتاب اعتراف pdf

معرفی کتاب اعتراف

کتاب اعتراف، به شرح بحران افسردگی لئو تولستوی و بیگانگی او با جهان است. بیانی استثنایی از احساسات صادقانه و توصیف گر جست وجویی برای یافتن دینی عمل گرا به منظور تحقق سعادت بشر بر روی کره خاکی، نه فقط برای وعده دادن سعادت اخروی. اگرچه این کتاب موجب تکفیر او شد، اما سرچشمه موج عظیم مسیحیان پیرو افکار او در سراسر اروپا و آمریکا نیز گشت.

کتاب اعتراف (A Confession And Other Religious Writing) بازتاب دغدغه های فلسفی تولستوی است؛ او در میانسالی بر اثر خوابی که می بیند، دچار یأس و ناامیدی مفرطی می شود. چندین سال از عمرش را به تفکر درباره سؤال های بنیادی می گذراند؛ سؤال هایی مثل ما برای چه آفریده شده ایم؟! به کجا می رویم؟! چرا می نویسم و چه چیزهایی باعث خوشحالی ما می شود؟! او در این چند سال که حدود یک دهه طول می کشد، درباره‌ی ادیان و مذاهب مختلف تحقیق می کند و کتاب های آن ها را می خواند. دست آخر به این نکته پی می برد که ساده زندگی کند و ذهن ساده دهقانان و روستاییان از ذهن پیچده فلاسفه و متفکران صادقانه تر است.

لئو تولستوی (Lev Nilolaevich Tolstoi) فعال سیاسی - اجتماعی و نویسنده روسی بود. تولستوی از نویسندگان نامی تاریخ معاصر روسیه به شمار می آید. رمان های جنگ و صلح و آنا کارنینا تولستوی از بهترین های ادبیات داستانی جهان هستند.

در تمام طول تاریخ بعضی از کتاب ها جهان را تغییر دادند و شیوه نگاه ما به خودمان و دیگران را دگرگون کردند. آن ها به مباحث، اختلافات عقاید، جنگ ها و انقلاب ها الهام بخشیده اند. آن ها زندگی های بسیاری را ساخته اند و یا تباه کرده اند. حالا نشر روزگار نو برای شما کارهای متفکران بزرگ، پیشگامان، اصلاح طلبان و طالع بینان را فراهم آورده است. ایده هایی که مدنیت را تکان داد و به ما کمک کرد تا آن چه که اکنون هستیم باشیم. (ایده های بزرگ)

 بخشی از متن کتاب اعتراف

زندگی ام دچار وقفه شده بود. می توانستم نفس بکشم، غذا بخورم، بنوشم و بخوابم. این کارها اجتناب ناپذیر بود. اما احساس زنده بودن نمی کردم چون هیچ آرزویی نداشتم. اگر چیزی می خواستم از پیش می دانستم که با به دست آوردن آن به هیچ نتیجه‌ی مطلوبی نخواهم رسید.

اگر جادوگری می‌آمد و می‌گفت می‌تواند تمام آرزوهایم را برآورده سازد نمی دانستم چه بگویم و چه بخواهم. اگر در لحظات سرخوشی ام هنوز طبق عادت گذشته آرزویی می کردم در لحظاتی که جدی می شدم خوب می دانستم که توهمی بیش نبوده و در حقیقت هیچ آرزویی ندارم. حتی در آرزوی دانستن حقیقت نیز نبودم چون می دانستم حقیقت چیست. حقیقت بی معنا بودن زندگی بود.