محاکمه

اثر هنری گاهی رخدادی است که ناهشیار و اغراق گونه، گویی بی دخالت آفریننده یا مخاطب، امکان های بالقوه را همچون عینیتی بالفعل می نمایاند. پدیده بی زمانی و جسمیت زمانی و مکانی با هم درمی آمیزند.

گویی اندیشه ماوراءطبیعی هگلی به شیوه ای نمادین در انیجا راست است: می توان بی زمانی را گونه ای خدای ضدخرونوسی و آفریده هنری را فرزند به خاج کشیده آن با میخ های زمان و مکان بپنداریم. ذهن هنرمند، آن شیطان از خواب برخاسته بی قرار، در مسیر دریای اشباح تاریخی قرار می گیرد.

او خدایی سه سرست: گذشته، حال، و آینده.

او میانگین دردها و بیم ها و امیدهاست. سقراط وار در کارِ قابلگی اندیشه است و همه جا حاضر در ضمیر ناخودآگاهِ مشترک جمعی همچون یهودی ای سرگردان پرسه می زند، می زایاند یا که تمرین زایش می کند، شهیدی بر پهنه شرارت های ذاتی بشر.