از غزل های رندانه و عاشقانه ی حافظ است که در آن شاعر با عشق و اعتقادی تمام به رندی و دلدادگی خود، این عشق و رندی را ودیعه ای ازلی و سرنوشتی محتوم می شمارد که نصیبه ی او از سرنوشت است و چه خوش فرجام باشد و چه بدانجام، باید آن را عزیز داشت و پذیرفت؛ زیرا پی بردن به راز تقدیر، از عهده ی آدمیان بر نمی آید و راز این نکته نهان است و نهان خواهد بود.
در این غزل، حافظ، جاودانگی خود را پیش بینی می کند و به یقین می گوید که تربت وی زیارتگاه رندان جهان خواهد شد.

صفحات کتاب :

778

کنگره :

PIR5435‫‬‭/ر5ش4 1393

دیویی :

‫‬‭8‮فا‬1/32

کتابشناسی ملی :

3734173

شابک :

978-964-426-777-2

سال نشر :

1393