خدای بزرگ، نه از نماز خواندن ما سود میبرد، و نه بی نمازی ما به او زیان میرساند. اگر بخوانیم، خودمان به پاکی جان و صفای روح و دوری از پلیدیها میرسیم و اگر بی اعتنا به نماز باشیم، از برکات و آثار معنوی و اجتماعی آن، محروم میشویم و در آخرت هم به خاطر ناسپاسی و دوری از خدا و آلودگی به فساد، کیفر خواهیم دید.وقتی کمال و سعادت ما در «بندگی خدا» است، این بندگی و عبادت، در شکل «نماز» و انجام این فریضه الهی آشکار میشود. پس نماز، همان عبودیّت و پرستش و راز و نیاز به درگاه آفریدگار، و توجّه به او و نعمتهایش میباشد که روزی چند مرتبه انجام میگیرد.این عبادت، ما را همواره به یاد خدا میاندازد، و یاد خدا ما را از پستی و ستم و گناه و فساد، باز میدارد.آنکه بنده خدا باشد، دیگر اسیر شیطان و برده هوا و هوس نمیشود.آنکه در انجام نماز، فرمان خدا را گردن مینهد و تسلیم میشود، دیگر در برابر طاغوتها وقدرتهای شیطانی، سر تسلیم فرود نمیآورد.خداوند میفرماید: « بخاطر یاد من، نماز بر پا بدار ».امّا «چگونه» باید نماز خواند؟...
کنگره :
BP186/ق4آ5 1384
نظر دیگران //= $contentName ?>
باتشکر عالی بود...
خوب است، اما بهتر هم می تواند باشد. لازم است تنوع بیشتر در کتابها بوجود آید.با تشکر...
واقعا خیلی بداست...