کتاب شهادت طلبان (جلد اول) نوشته حمید داودآبادی جلد اول از مجموعه شهادت طلبان است و به بررسی تاریخچه عملیات شهادت طلبانه در لبنان در خلال سال های جنگ داخلی آن می گوید. مجموعه شهادت طلبان نگاهی همه جانبه به تاریخچه علمیات شهادت طلبانه مختلفی دارد که در طی سال های مختلف در کشورهایی مانند لبنان و فلسطین، اجرا شده است؛ کشورهایی که همواره با جنگ داخلی درگیر بوده اند. علاوه بر این، این مجموعه به زندگی شهدایی می پردازد که در راه آزادی و آزادگی، جان خود را فدا کردند و نامشان را در تاریخ کشورشان ماندگار کردند. این اثر به دو بخش متفاوت مقاومت در لبنان می پردازد: مقاومت علیه اشغالگران و مقاومت علیه مداخله گران.

بخش اول که مقاومت علیه اشغالگران است، درباره مقابله با پیروزی ایران در جنگ با صدام است که در نهایت با توطئه مشترک میان نیروهای بعثی و صهیونیستی به حمله اسرائیل به لبنان منجر شد و بخش دوم که از حضور نیروهای غربی مانند آمریکا، فرانسه، انگلیس و ایتالیا می گوید که به بهانه برقراری آتش بس و صلح در منطقه اما به هدف نجات اسرائیل از گرداب لبنان و مقابله با مقاومت مردمی در لبنان حضور داشتند. در هر دو بخش عملیات شهادت طلبانه علیه متجاوزان و همچنین علیه پایگاه های دیپلماتیک و نظامی مداخله گران بررسی شده است.

گزیده کتاب شهادت طلبان (جلد اول)

"آریل شارون"[1] وزیر دفاع وقت اسرائیل، یکی از حامیان سرسخت هجوم به لبنان بود، چراکه از روز نخست ورود به وزارت دفاع، همواره در فکر برنامه ریزی برای حمله به لبنان بود. اولین مقصود او از طرح هایش، هدف قراردادن زیرساخت های "سازمان آزادی‏بخش فلسطین" (ساف)[2] به رهبری "یاسر عرفات"[3] در لبنان و انهدام آن به‏ عنوان یک دشمن دیرینه بود. هدف دیگر شارون، تشکیل یک دولت جدید در لبنان بود که به آسانی پیمان صلح با اسرائیل را امضا کند. برای این منظور، هدف سومی هم پیش‏ بینی شده بود که اخراج نیروهای سوریه از لبنان بود. فرمان دهی قوای سوریه در لبنان، همواره حرف اول را حتی در برابر دولت حاکم لبنان می زد. اسرائیل که از مدت‏ها پیش طرح تجاوز به جنوب لبنان را آماده کرده بود، برای هرچه بیشتر موجّه جلوه دادن عملیات خود، به دنبال بهانه ‏هایی برای زمینه ‏سازی این حمله بود.

[1] - "آریل ساموئل موردخای شرایبر" معروف به "آریل شارون"، فوریه 1928 (اسفند 1306) در روستای "کفر ملال" از پدر و مادری لهستانی به دنیا آمد. پدرش از جمله لهستانی تبارهایی بود که به قفقاز رفت و در آن جا به کشاورزی پرداخت. بعد از قفقاز به فلسطین رفت و در روستای کفر ملال ساکن شد. سال 1933 (1312) آریل از پدرش تفنگی به عنوان هدیه ی تولد دریافت کرد و شکار فلسطینی ها را از او آموخت. مدرک کارشناسی حقوق را از دانشگاه عبری قدس و کارشناسی ارشد همان رشته را از دانشگاه تل آویو گرفت. شارون در مقاطع مختلف وزیر دفاع و نخست وزیر رژیم صهیونیستی بود که در طی سال‏های عمر خود، جنایات بسیاری در حق فلسطینی ها و لبنانی ها مرتکب شد. حمله به لبنان در سال 1982 (1361) و کشتار هزاران فلسطینی در اردوگاه های صبرا و شتیلا، از جمله جنایات او به شمار می رود.

شارون 5 ژانویه 2006 (15/10/1384) بر اثر سکته ی مغزی سنگین به کما رفت. با توجه به این که مرگ شارون به عنوان یکی از نمادهای سقوط صهیونیسم محسوب می شد، صهیونیست ها تلاش بسیاری کردند تا او را ولو به شکل جسدی بی حرکت، نگه دارند تا روحیه ی مردم شان تضعیف نشود! سرانجام آریل شارون نماد جنایت و وحشت رژیم صهیونیستی، پس از 8 سال که در کما به سر برد، روز شنبه 11 ژانویه 2014 (21/10/1392) جان داد. با مرگ او، فلسطین اشغالی و لبنان غرق در شادی شد.

[2] - "منظمه التحریر الفلسطینیه" سازمان آزادی بخش فلسطین (ساف) مهم ترین سازمان سیاسی و نظامی فلسطینی است که سال ۱۹۵۹ (1338) توسط "یاسر عرفات" و "خلیل الوزیر" با هدف آزادی فلسطین از سیطره ی اسرائیل از طریق مبارزات چریکی، بنیان گذاری شد و در بیشتر کشورهای جهان به عنوان نماینده ی رسمی مردم فلسطین شناخته می شود. سال ۱۹۹۳ (1371) تحول مهمی در سیاست های راهبردی این سازمان و روابط آن با اسرائیل ایجاد شد. یاسر عرفات در نامه ای رسمی به اسحاق رابین، اسرائیل را به رسمیت شناخت و رابین، نخست وزیر اسرائیل، نیز در جواب ساف را به عنوان نماینده ی مردم فلسطین به رسمیت شناخت.

ساف رویکردی ناسیونالیستی و تا حدی سوسیالیستی دارد و برخلاف سازمان های اسلام گرای حماس و جهاداسلامی، از سوی هیچ دولتی به عنوان گروه تروریستی شناخته نمی شود و خواهان نابودی کشور اسرائیل نیست. پس از مرگ عرفات در سال ۲۰۰۴ (1383)، "فاروق قدومی" رهبر این سازمان شد.

[3] - "محمد عبدالرحمن عبدالرئوف القدوره الحسینی" معروف به "یاسر عرفات" و کنیه "ابو عمّار"، متولد 24 اوت 1929 (2/6/1308) در شهر قاهره پایتخت مصر است. وی رئیس و بنیان گذار جنبش فتح از سال 1959 (1338)، رئیس سازمان آزادی بخش فلسطین از سال 1969 (1348) و رئیس حکومت خودگردان فلسطین از هنگام تشکیل در 1996 (1375) تا هنگام مرگ بود. 6 روز پس از پیروزی انقلاب اسلامی ایران، یاسر عرفات اولین مهمان خارجی ایران بود. به محض ورود در پاسخ به دلیل اطلاع ندادن سفرش گفت: "آدم برای رفتن به خانه اش اجازه نمی گیرد، من هم اجازه نگرفتم."

عرفات در هنگام جنگ عراق علیه ایران، همچنین در زمان حمله ی عراق به کویت در سال 1990 (1369)، از صدام حسین حمایت کرد. عرفات در سال 1994 (1373) همراه با "شیمون پرز" و "اسحاق رابین" رهبران رژیم صهیونیستی، به خاطر مذاکرات انجام شده در اسلو، جایزه ی صلح نوبل گرفت. وی روز پنج شنبه 11 نوامبر 2004 (21/8/1383) در بیمارستان نظامی پرسی در پاریس درگذشت. یک سال پس از کالبد شکافی جسد یاسر عرفات، کارشناسان سویسی اعلام کردند که در دنده و لگن خاصره ی عرفات ۱۸ برابر حد معمول ماده ی رادیواکتیو پولونیوم وجود دارد. این مسئله فرضیه ی قتل او توسط اسرائیل را قوت بخشید.

کتابشناسی ملی :

5957526

شابک :

978-622-6609-81-4

سال نشر :

‏‫‬‏1398

صفحات کتاب :

607

کنگره :

‏‫‬‮‭DS87/53

دیویی :

‏‫‬‮‭956/92044