کتاب تماشاخانه های تهران

حتی یک کتاب مستقل درباره تاریخ تئاتر تهران در طی صد و پنجاه سالِ پیش به چاپ نرسیده است. اشاره به کمبود منابع پژوهشی در زمینه ی تئاتر ایران هم البته مسئله ی تازه ای نیست.

تحقیق در این باره ابتدا به صورت گزارشی و تنها برای چند روز کاری در تابستان 1384 از طرف دبیرخانه نهمین جشنواره بین المللی تئاتر دانشگاهی برای امور سالن های اجرای نمایش آن جشنواره به نگارنده پیشنهاد شد و قرار بر پژوهشی تاریخی و این چنینی هم نبود؛ تنها آمار و ارقام و اندازه و نقشه ی چهار پنج سالن مورد استفاده ی جشنواره ی نهم برای اطلاع شرکت کنندگان می بایستی فراهم می شد.

کتاب تماشاخانه های تهران از دو نظر حائز اهمیت است: نخست آن که کم و کیف و اوج و فرود تاریخ تقریباً یک قرن و نیم هی تئاتر تهران از لابلای بررسی چگونگی دوام و کیفیت تماشاخانه ها و هنرمندان فعال آن در دوره های مختلف نمایان است که تا به حال هم از این منظر کمتر به آن پرداخته شده است.

دوم اینکه، سعی شده است تا ضعف و قوت ها به نسبت گذشته و میزان وضعیت استاندارد و امکانات کنونی برای تولید تئاتر تا اندازه ای نمایان گردد و از طرفی پژوهشی کاربردی باشد.