امتیاز
5 / 0.0
خرید الکترونیکی (TEXT)
مطالعه در اپلیکیشن فراکتاب
ت 7,500
نظر شما چیست؟
کتاب بینایی، در حقیقت ماجرای دیگری ست برای ساکنان شهری که رمان "کوری" در آن اتفاق افتاده بود. رمان کوری هجویه ای بر ضد حکومت های به ظاهر دموکرات اما از ته دل مستبد و دیکتاتور تمام است.

ژوزه ساراماگو، داستان را از یک روز بارانی در یک حوزه ی اخذ رأی شهری شروع می کند. در همان شهری که واقعه ی کوری رخ داده بود، بار دیگر شخصیت ها ظاهر می شوند و رمان بینایی با متن زیر آغاز می گردد:

بعدازظهر است و هنوز هیچ کس برای دادن رأی به حوزه نیامده است. مسئولین حوزہ بانگرانی افراد خانوادہ خودرا به حوزہ فرا می خوانند، اما گویا کسی قصد رأی دادن ندارد، اما به ناگاه حوزه شلوغ می شود. مردم مصمم و شتابان به حوزه ی رأی گیری می آیند و رأی خود را به صندوق می ریزند. فردای آن روز شمارش آرا آغاز می گردد. نتیجه باورنکردنی است. بیشتر مردم رأی سفید به داخل صندوق ریخته اند و احزاب تنها مقدار کمی از آرا را از آن خود کرده اند.

رئیس جمهور و دولت انتخابات را باطل اعلام می کنند و دوبارہ فراخوان برای انتخابات مجدد می دهند. رئیس جمهور در تلویزیون ظاهر می شود و از مردم می خواهد سرنوشت خود را با رأی دادن رقم بزنند. انتخابات مجدد برگزار می شود، ولی این بار نتیجه بدتر است. تعداد رأی های باطله ی سفید افزایش می یابد...

ساراماگو در رمان بینایی (Seeing) بازهم برای شخصیت ها اسم انتخاب نکرده است. نکته ی بسیار جالب در نوشتار ژوزه اینست که فقط از علامت نقطه و ویرگول استفاده می کند و به سایر علائم اعتنایی ندارد. به همین خاطر جملات طولانی و پشت سر هم به نظر می آیند.

ژوزه ساراماگو (Jose Saramago) نخستین نویسنده ی پرتغالی ست که برنده جایزه نوبل ادبیات شده است. آثار او در زمره برترین های جهان قرار دارد. رمان های کوری و بینایی از جمله کتاب های برتر این نویسنده و مکمل هم هستند. کوری و بینایی هر دو از بیماری معنوی سخن می گویند که فهم بشر را از شناخت نادرست واقعیات نشان می دهند.

در کتاب رمان بینایی می خوانید:
آشفتگی و حیرت به همراه تمسخر و کنایه، تمام نقاط کشور را فرا گرفت. شهرداری ها در سایر نقاط کشور، انتخاباتی تقریباً عادی و بدون حادثه را پشت سر گذاشته بودند و اگرچه در بعضی مناطق، بدی وضع هوا، کمی تأخیر را موجب شده بود، با این حال نتایج مثل همیشه و شامل آراء ممتنع فراوان و همیشگی به همراه رأی های پوچ و سفیدی بود که معنای خاصی نداشت.

این شهرداری ها، که حس خودبرترانگاری پایتخت، آن ها را تحقیر کرده و جلو تمام کشور خرامیده بود که شفاف ترین الگوی مدنیّت انتخاباتی است، حالا می توانستند سیلی خورده را جواب بدهند و به غرور احمقانه ی این آقایانی بخندند که فکر می کنند از دماغ فیل افتاده اند، فقط برای این که برحسب تصادف در پایتخت زندگی می کنند.

به عبارت «این آقایان» که با حالت خاصّی از لب ها تلفظ می شد و اگر نگوییم در هر حرف، دست کم از هر بخش آن حقارت نشت می کرد، به مردمی اشاره نداشت که تا ساعت چهار بعدازظهر در منزل مانده و سپس طوری که انگار فرمانی غیرقابل سرپیچی را دریافت کرده باشند برای رأی دادن مراجعه کرده بودند، بلکه به سمت دولت نشانه رفته بود که پیروزی قبل از موعد را سر داده بود، به احزابی گفته می شد که خود را انگورچین و آراء سفید را به مثابه ی انگور پنداشته بودند و به روزنامه ها و سایر وسایل ارتباط جمعی اجتماعی اطلاق می شد که خود را از همه چیز مبرّا می دانستند، انگار که خود آنها در آماده سازی این مصیبت هیچ نقش فعّالی نداشته اند.
صفحات کتاب :
328
کنگره :
PQ9276‫‭‭‬ /‮الف‬4‏‫‬‭‭‭ب9 1388
دیویی :
869/342
کتابشناسی ملی :
1575740
شابک :
978-964-374-190-7
سال نشر :
1392

کتاب های مشابه بینایی