کتاب اولین فرمانده

کتاب اوّلین فرمانده بر اساس زندگی نامه ی سردار شهید محمدمهدی خادم الشریعه به قلم حسین نیری نوشته شده است.

محمد مهدی خادم الشریعه در یکی از جمعه های ماه خرداد سال 1337 در شهرستان سرخس به دنیا آمد. محمد مهدی آخرین فرزند خانوادهٔ حاج صادق خادم الشریعه بود و تولدش موجی از شادی برای خانواده به همراه داشت.

عشق به دین، قرآن و اهل بیت عصمت و طهارت برجسته ترین ویژگی این خانواده به شمار می رفت و برهمین اساس با الهام از نام مقدس منجی جهان بشریت حضرت ولی عصر(عج) برای نوزاد و پسر خود نام محمدمهدی را برگزیدند. هویت او با این نام شریف تبرّک یافت و اسم او زینت بخش خانواده شد...

در بخشی از کتاب می خوانیم:
هنوز نیم ساعتی نگذشته بودکه ماشین فرماندهی گرد و خاک کنان از دور پیدا شد. ماشین وارد محوطه شد و ایستاد. حسینی رفت طرف آن. محسن رضایی به همراه صیاد شیرازی از داخل ماشین پیاده شدند. حسینی رفت جلو و به آن ها خوش آمد گفت. سپس آن ها را راهنمایی کرد به طرف سنگر فرماندهی.

محمدمهدی با شنیدن صدا از جا بلند و در حالی که به طرف در سنگر می رفت، گفت: «بفرمایید داخل سنگر.»

سه فرمانده با هم سلام و روبوسی کردند. محمدمهدی تعارف کرد که بنشینند. محسن رضایی به محض دیدن برادر حسینی که کنار بیسیم نشسته بود، به محمد گفت: «آقای خادم، این بیسیم چی شما در پاتک آخری عراقی ها، حسابی غوغا کرد.»

بعد در حالی که به حسینی و برادرش اشاره می کرد، پرسید: «کدام شان بودند که این قدر خوب عمل کردند؟»
هر دوتاشان بودند، آقامحسن.
محسن رضایی رفت نزد حسینی و پیشانی اش را بوسیدو گفت: «خدا قوت. اگر شما نبودید، معلوم نبود چه اتفاقی می افتاد. شاید ما موفق نمی شدیم.»

هر کاری کردیم، از فرمانده مان آقامحمدمهدی یادگرفتیم.

محسن رضایی در حالی که با حسینی صحبت می کرد، پیشانی برادر او را هم بوسید و رفت کنار صیاد نشست. خادم رو به آن ها کرد و پرسید: «راستی! برادر باقری همراه شما نیامده. نکند غیبت دارد؟»

این بار صیاد جواب او را داد.

آقای باقری و غیبت؟ ایشان بسیار وقت شناس هستند. کاری برایشان پیش آمد. گفتند حتماً خودشان رامی رسانند.»

محسن رضایی گفت: «بهتر است ما کارمان را شروع کنیم تا ایشان بیایند.»

محمدمهدی به حسینی و برادرش گفت: «مواظب باشید، به محض این که حسن باقری آمد، راهنمایی اش کنید داخل جلسه.»

آن دو عذرخواهی کردند و از اتاق جلسه خارج شدند. حسینی رفت جلوی در فرماندهی. رضا که جلوی درنگهبان بود، سلام کرد.

سلام برادر، خسته نباشید. اوضاع در چه حال است؟
امن و امان، زنده باشید.
مراقب باشید، هر وقت برادر باقری آمدند، بلافاصله مرا خبر کنید.
خیالتان راحت باشد، حواسمان هست.

حسینی به برادرش گفت: «شما برو داخل اتاق بیسیم. ممکن است کسی کاری داشته باشد.»

خودش هم ماند تا به محض این که حسن باقری آمد، راهنمایی اش کند داخل اتاق جلسه. هنوز چند دقیقه ای نگذشته بود که سر و کله ی نگهبان بسیجی پیدا شد. بادیدن حسینی گفت: «یک برادر کم سن و سالی آمده و می خواهد وارد محل فرماندهی شود. شما بیایید جوابش را بدهید.»
نگفت چکار دارد؟
نه! فقط می گوید با برادر خادم جلسه دارد.
خیلی خوب، شما برگردید من هم می آیم.
حسینی بلند شد و پشت سر نگهبان رفت. وقتی رسید جلوی در، جوان به ظاهر کم سن و سالی را دید. جوان بادیدن حسینی سلام کرد.
بفرمایید، کاری داشتید؟
بله! می خواهم وارد فرماندهی شوم، قرار دارم.
این جا جای شما نیست، برو. الان جلسه است.
اگر اجازه بدهید، من هم می خواهم به جلسه بروم.
نمی شود. حالا بروید، اگر کاری دارید، دو سه ساعت دیگر جلسه تمام می شود، آن موقع می توانید با برادر خادم صحبت کنید.
عرض کردم، جلسه ای که الان هست، قرار بوده من هم حضور داشته باشم.
ببینم، از کی تا حالا جلسه جای بچه ها شده!

حسینی فکر می کرد که آن بسیجی شنیده قرار است محسن رضایی و صیاد شیرازی به آن جا بیایند، آمده آن ها را ببیند. تا این که بالاخره جوان با خجالت گفت: «لطفاً شما بروید و به آقا محسن بگویید، حسن باقری آمده، می خواهد بیاید و شما راهش نمی دهید ...