ترکان، اسلام و علوی گری- بکتاشی گری در آناتولی

ترک ها یکی از اقوام بزرگ و با سابقه ای طولانی در تاریخ بشریت بوده اند، که از هزارها سال پیش در قاره های آسیا، اروپا و آفریقا پراکنده شده اند. ولی با وجود این پراکندگی و مهاجرت های مداوم، آن ها در سرزمین اصلی خود یعنی آسیای مرکزی، نقش درخور فعالیتشان را ایفا نکردند. علت این امر، به سبب پراکندگی در مناطق مختلف و گسترش دگرگونی آن ها با شرایط محیطی و هم چنین به سبب پراکنده شدن در اقلیم های گسترده گوناگون و جدید و روی آوردن آنان به یکجانشینی بوده است.
این مهاجرت ها اغلب از دشت های مجاور کوه های آلتایی، ترکستان شرقی، دشت قبچاق یا خزر، دشت های آذربایجان و آناطولی صورت گرفته است. بخش دیگری از ترک ها با گذر از شمال دریای خزر و دریای سیاه، به اروپا رفته و در میان اقوام اروپایی با پذیرش زبان و مذاهب آنان، به تحلیل رفتند و شاخة دیگری از آن ها، با ورود از شرق ایران، از راه آسیای مقدم به خاورمیانه و شمال آفریقا رفته و در میان اقوام ایرانی و عرب مستحیل شدند. ولی در کانون های پرجمعیت موجودیت زبانی و نژادی خود را تا به امروز حفظ نمودند. روی این اصل در هر دوره از تاریخ گذشتته، می توان شاخه هایی از این اقوام را در قلمروهای مختلف مشاهده نمود.