عبدالله حبیبی، شاعر دربار سلطان یعقوب آق قۏیونلو (مقتـ. 897 هـ.) و ملک الشّعراء دربار شاه اسماعیل اوّل صفوی متخلّص به ختایی (جلـ. 907 هـ./ فـ. 930 هـ.) بود. او در قصبه ی برگشاد متولّد شده، در عهد نوجوانی به سلطان یقعوب تقرّب یافت و مقیم تبریز شده است. وی در این شهر نزدیک چهل سال اقامت داشت و گروهی از شعرای روزگار خود را رهبری می کرد. دارای مذهب شیعه ی اثنی عشری و مبلّغِ معارف آن بود. در اواخر عمر مجبور به مهاجرت به شهر اسلامبول شده و در همان جا مدفون گشته است.
نسخه های خطی دیوان ترکی وی مانند آثار بسیاری از شعرای شیعی، مفقود شده است و تاکنون متن کامل دیوان وی به دست نیامده است.

صفحات کتاب :

182

کنگره :

PL314‭‬ ‭/ح27ی58‫1390‬

دیویی :

394/3611

کتابشناسی ملی :

2181720

شابک :

978-600-5559-79-8‬

سال نشر :

1390