هر چه او بی تو گره

شَهالَی تَش تَمومِ نَینَوانَه
تَموم ِکَربَلا نَه ری وَتا سُحت
بِریدِن سَر وِ دِردِن مَشکِ اَووی
عَطَش سَر لَووِ تِشنَی بی‌صِدا سُحت
وَ داغِ لالِیَل، لالَه ایدَرایِه
گِلَل آلالَة باغِ خِدا سُحت
بَچَی ساوا، زَنِ تازَه‌عَروسَ
تَش و تُنگِ یزیدِ بی‌حَیا سُحت
رَسی تَش تا گِرو دَریا نَه هَم تَش
گِرو دَریا نَه تَش تا ناخِدا سُحت

شعله آتش همة نینوا و همة کربلا را
به صورت ظاهری سوخت و نابود کرد
سرش را بریدند و مشک آب را پاره کردند
عطش روی لبان هر بی‌صدایی سوخت
از داغ سوختن هر لاله‌ای یک لاله دیگر سر بر می‌آورد
گل‌های آلاله باغ خدا سوختند
بچه کوچک (نوزاد) و زن تازه‌عروس را
آتش و هیزم یزید بی‌حیا سوخت
آتش وقتی به دریا رسید دریا هم آتش گرفت