آواز قرقی

این مجموعه ساختاریست از انصدام اشکال که پیوسته در بست و گسترش و تسلسل تصاویر فرایندی است از همین اتفاق.
در این مجموعه «شخصیت» مجموعه رفتاریست مستور همسو با نگاهی سیال و جاری که در سایه این هم واگرایی گاهاً تعلیق مخاطب به سوی اشکالی سمبلیک جریان می یابد.
در این کشاکش «چهره» روندی حجاری را به خود طی و در نقطه تقریر هر قسمت پدیدار می شود.