تا محراب آن دو ابرو

غزل های خدا رنگین سرود است
گهی جوبارک است و گاه، رود است
***
گهی تک بیت او رنگین کمان است
گهی یک چامه او، آسمان است
***
گهی شعر سپید از برف آرد
گهی بی وزن و گه موزون نگارد
***
گهی جنگل، گهی ابرو گهی آب
گهی یک بیشه، گاهی شعر مهتاب
***
گهی در دره، خواب مه ترازد
گهی صد مثنوی از ابر سازد
***
توهم شعر خدایی،چون ندانی
که باید خویشتن را خود بخوانی؟