صد درجه سانتی گراد

آرمین ، خوب شعر می گفت. آرمین ، خوب شعر می گفت و مهتاب ، خوب شعر آرمین را می فهمید و آرمین ، خوب می فهمید که مهتاب، خوب شعر خوبش را می فهمد، این بود که آنها شب شعرهای دانشکده را گرفتند دست شان و نشستند کنار هم؛ مثل همین حالا که نشسته اند کنار هم، توی همان ایستگاهی که همان سطر اول برایتان گفتم. تنها هستند.کسی در ایستگاه نیست، توی این هوای پاییزی ، در این ساعت و زمان باید هم کسی توی این ایستگاه نباشد.پیرمرد هم خواب است.دارد چرت می زند. توی اتاقک ایستگاه همیشه همین پیرمرد است که می ماند شب و روز.
آرمین با انگشتر عقیق روی دومین انگشت دست چپش به شیشه پنجره می زند.پیرمرد چرتش پاره می شود...