این کتاب، مجموعه ای از اشعار استاد علی صفاییاست که در آن، وضعیت فکری و اعتقادی و آرمانیایشان به تصویر کشیده شده است. در نگاه استاد،شعرها، نشانه ها ی از یک شعور، و علامت‌هایی از یک جریان عرفان مستمر، از وابستگی تا آزادی، و آزادی از خود آزادی … هستند؛ نشانه هایی هستند از اسارت تا عبودیت، با فراز و نشیب هایش؛ از خستگی، وازدگی، دلمردگی و طلب تا رنج ها و سیاهی ها و گرفتاری هایی که انسان را از دارایی هایش بیرون می‌کشند و به وسعت هست می رسانند.

بخشی از کتاب مجموعه اشعار عین صاد

در ابرجس
در میان کوه‌ها
کلبه‌ای آرام و مات افتاده بود
کلبه‌ای آرامتر از چشم خواب
کلبه‌ای خاموش‌تر از مرگ روز

بر سر این کلبه، در شامی سیاه
دختری با شور و شیون پا کشید
دختری زیباتر از لبخند صبح
دختری شیرینتر از آهنگ آب.
شش بهار از او گذشت
پشم می‌ریسید
گاو می‌دوشید
آب هم از چشمه می‌آورد...