کتاب زیباییشناسی دینی از منظر فلاسفه اسلامی نوشته محمدرضا رضائی و علیرضا عباسیان، در انتشارات کلیدپژوه به چاپ رسیده است.
تبیین ماهیت معرفت و بعد زیباییشناسی و جایگاه آن در فلسفه آموزش و پرورش و نظام تربیتی انگیزه شکلگیری این مطالعه بوده که با تأکید و تمرکز ویژه به بررسی دیدگاه و ایده زیباییشناسی دینی فلاسفه اسلامی که در چهار مکتب مشا، اشراق، متعالیه و معاصر بیشتر از دیگر فیلسوفان مسلمان به زیباییشناسی و هنر پرداختهاند. ضمن ارائه تحلیلها و تبیینهای گسترده از مطالب مندرج راجع به زیباییشناسی در آثار چهار فیلسوف بزرگ مسلمان ابنسینا، شیخ اشراق، صدرالمتالهین و علامه جعفری تلاش شده است عین متن و مطالب آن بزرگان در باره مباحث زیباییشناسی در منظر اهل فضل و اندیشه، مربیان، پژوهشگران مدارس و مدیران آموزشی قرار گیرد تا زمینه بهرهبرداری و استفاده لازم از هنر و زیبایی در تعلیم و تربیت فراهم گردد.
ارسطو بین زیبایی و خیر یا نیکی تفاوت قائل میشود و دلیل این تمایل را در تفاوت موضوع آنها میدانند، در حالی که اجسام و اشیا بیجان هم میتوانند موضوع زیبایی باشند، مثل کوه زیبا یا سنگ زیبا با موضوع نیکی فقط رفتار اعمال صفات و وجودهای دارای شعور است. نیکی و زیبایی متفاوتاند، چون در حالی که رفتارها و امور اخلاقی موضوع نیکی هستند، زیبایی در اشیای بیجان و بیحرکت هم یافت میشود.