کتاب جستاری نیک در نامه ای نیک اثر شاپور شمسایی لشکریانی توسط انتشارات آپامهر منتشر شده است. هدف از نوشتن کتاب جستاری نیک در نامه ای نیک، نشان دادن عشق نویسنده به حکیم توس و نمایان کردن راستی های شاهنامه میباشد. که اکثر فرزندان ایران مولفه ها و نمادهای فکری سرو آزاد خراسان را با اندازه گیری فیزیکی اشتباه گرفته اند. هدفم نمایان کردن راستی مولفه های چون،
1-هدف سرایش فردوسی از شاهنامه
2- زیستگاه و درستی قرن زندگی او
3- شناساندن نمادهایی که در شاهنامه موج میزند
4- علاقمند کردن همه فرزندان ایران به این اثر بزرگ
5- معرفی نام های فرهنگ شاهنامه و ایران باستان
ادبیات حماسی یک کشور نشانه ی رونمایی و شوکت و بزرگی اندیشهی فرهنگی مردم یک کشور است.به این معنا که دیدگاه و اندیشه ی ملت را دربارهی باورداشت پیرامون آداب و رسوم و عادت در مناسبت های ملی، قومی و ریشه های تاریخی و سیر تحول آئین ها و افتخارهای ملی را به صورت سروده های حماسی نشان میدهد.
فردوسی بزرگ نه تنها با سروده های حماسی و ملی خود زبان و ادبیات را برجسته کرد، بلکه جلوه گاه اندیشه و خرد و عقاید حقیقی مردم ایران را با چکامه خود به جهانیان شناسانید.
چه اشتباه فکر میکنند هنوز آدم هایی که مینویسند و میپندارند که حکیم توس در زمان پادشاهی سلطان محمود سفله زندگی میکرده و شاهنامه را که بزرگترین اثر ملی ایرانیان است، برای چشم داشت از صله و پادشاه مورد سرایش قرار داده است. هرگز، هرگز چنین نیست.
جای تعجب میباشد که نویسنده ی بزرگی چون نظامی (عروضی) نوشته است. «فردوسی شاهنامه به نظم کرد و همه امید او آن بود که از صله کتاب جهاز آن دختر بسازد و بیست و پنج سال در آن مشغول شد» چه اشتباه بزرگی که نویسنده معروفی درباره سرو آزادی مثل فردوسی چنین قضاوت نماید.در حالی که فردوسی اصلا در دوره محمود شروع به سرایش شاهنامه نکرده است. و دختر هم نداشته که با این پول جهاز دختر نماید.
به قول دکتر آیدنلو «آیا اگر نیت فردوسی از کار خویش فقط به دست آوردن سیم و زر بوده او هم به جرگه ی شاعران ستایشگری مثل عنصری و فرخی در میآمد و این همه کار چندین ساله را در پیش نمی گرفت، بلکه به دربار محمود میرفت و به جای دری صله و پول میگرفت» خرد سلیم این گفته را باور نخواهد کرد و شما هم باور نکنید و من هم هرگز درباره سند ملی و شناسنامه ایران و خرد بیدار ایران چنین نخواهم اندیشید، بلکه او برای آرمان های ملی و وطنی و تاریخی و ریشه ای خود به سرایش شاهنامه پرداخت.