الفقه الحنفی 1

مقبره ابوحنیفه در بغداد در محله اعظمیه قرار دارد. تسلط ابوحنیفه بر علم کلام بیش از احاطه او به علوم فقهی موجب معروفیت او شده‌است. ابوحنیفه به سبب شهرت در علم و تقوا توسط عمره بن هبیره، قاضی‌القضاه شهر کوفه شد و بخاطر آنکه بعدها منصور خلیفه عباسی قصد انتصاب او را به سمت قاضی بغداد داشت، اما چون با مخالفت ابوحنیفه مواجه شد، وی را به زندان افکند. پیروان ابوحنیفه، مذهب و روش او را اهل رای می‌نامند، زیرا ابوحنیفه قائل به رای است، چنان‌که بعد از صدور هر فتوایی و حکمی عنوان می‌کرد این نظر ماست و چنین شرط می‌کرد که اگر پیروین در این مسئله اجماع نداشته باشند، مخالفت او هم در همین مقام است. او با اهل حدیث مخالف بود و تنها در شرایطی اقدام به قبول احادیث متواتر می‌کرد که از تابعین نقل شده باشد و حدیث و خبر مفرد را قبول نداشت. این شیوه او می‌تواند بخاطر متکلم بودن او و تأثیرش در روش فقهی وی باشد. همچنین او قیاس و استحسان را هم به‌عنوان اصول در اجتهاد پذیرفت. 

مذهب حنفی بر هفت اصل استوار است که عبارت‌اند از:

• قرآن
• سنت
• قول صحابه
• قیاس و رای
• استحسان
• اجماع
• عرف

از ویژگی‌های ابوحنفیه که جمیع محققین و فقها بر آن اتفاق نظر دارند، صراحت و بی‌باکی او در دادن فتوی است و تسامح و اغماض از خصایص فتاوای او می‌باشد. به گفته سیدمحمدباقر پوسانی، ابو حنیفه تحت تأثیر برخی از علما و امامان شیعه نظیر امام ششم شیعیان بوده‌است، زیرا او علاقه زیادی به اهل‌بیت پیامبر داشت و اهل‌بیت پیامبر را محق خلافت می‌دانست و همین امر باعث شد تا خلفای عباسی او را روانه زندان کنند و پا فشاری او بر خلافت اهل‌بیت و به خصوص امام جعفر صادق باعث شد تا خلیفه عباسی دستور قتل او را در زندان بدهد.