کتاب هستی شناسی پایداری، تلاشی بوم مدار در نظریه پردازی علوم انسانی کشورمان است که راه خود را نخست با معرفی پدیدۀ پایداری در ایرانِ چهار دهۀ گذشته می آغازد و با تبیین، توصیف و تحلیل پدیدۀ اجتماعیِ گفتمان انقلاب/ مقاومت و پیامدهای آن و نیز طرح هستی شناسی و دانش مقاومت گامی دیگر بر می دارد و در پرتو این اقدام موشکافانه، رهیافت نظری برای تحول علوم انسانی کشورمان از طریق وارسی علم و اندیشه ارائه می شود.
تا یک نقطۀ اتکای معنوی نباشد، بشر اصلاح شدنی نیست. اصلاح بشر حفظ حقوق بشر نمی شود، الا اینکه نقطۀ اتکایش یک مبدأ معنوی باشد... آن حکومتی که سر کار آمده و نقطۀ اتکایش خداست چه جور رفتار کرده با بشر و آن حکومتی که نقطۀ اتکایش خدا نیست و کاری به این حرف ها ندارد چه جور معامله کرده با بشر (موسوی خمینی، ۱۳۷۸: ۴۰۳/۴).
اساساً اسلام، که تشیع چیزی جز اسلام اصیل نیست، نه تنها جلو رشد علمی و فکری بشر را نمی گیرد، بلکه خود زمینه های این حرکت را آماده تر می کند و به این حرکت جهتِ انسانی و الهی می دهد و تکامل علمی و فرهنگی بشر بعد از ظهور اسلام، محققان تاریخ را خیره ساخته است... انسانِ مصرفی شدن و تمام تلاش انسان برای لذت جوییِ بیشتر و تمام ارزش ها را با پول سنجیدن، مفهومی غیر از مدرنیزه کردن کشور دارد و تشیع با آن ها مخالف است نه با مدرنیزه کردن کشور... چگونه ممکن است با تمدن و پیشرفت و نوآوری های مفید بشر، که حاصل تجربه های اوست، سازگار نباشد؟ (همان: ۴۰۸۴۰۹/۵).